Chocolaatjes, pizzapunten en 3 Japanners

Het zit er weer op. De Nederlandse Gymnaestrada in Naaldwijk. Wat hebben we gelachen en genoten van alles wat er gebeurde in de sporthal, op de camping en in Chateau Alice. Bij deze nog even het verslag van de laatste dag in Naaldwijk.

Zondag 7.30 uur, de wekker gaat af, maar ik was al even wakker vanwege busy bee Esther, die een heel ochtendritueel heeft af te leggen. Het resultaat mag er zijn, maar god wat een toeters en krulspelden! We moeten om 10.00 in de sporthal zijn, dus om 9.15 zitten we keurig aan de ontbijt tafel in de overdekte atletiekhal bij de camping. Even een eitje op z’n kop getikt en op naar de sporthal. We beginnen met het ‘vloerverkennen ‘ voor de show van vanmiddag. In die show moeten we eerste de massale demo springen en daarna onze eigen verenigingsshow. Vloerverkennen is een vreemd woord voor trampolinespringers. Eigenlijk springen we gewoon 1 x de hele demo en verkennen we liever helemaal die vloer niet. Vandaag blijkt nog meer hoe zeer we Lisanne missen. De gaten vallen aan alle kanten en veel mooibedachte effecten gaan totaal verloren. Maar toch krijgen we voor de training al grote bijval van de andere deelnemers.

Na de training worden de toestellen van de massale demo vast klaargezet. De middagshow begint pas om 13.00 uur, dus we gaan even frisse lucht happen in het heerlijke zonnetje dat ons ineens ten deel valt. Picknicken op de grond of een lekker chippie en we komen weer helemaal bij. Dan moeten we toch echt klaarmaken voor de massale demo. Een demo waarbij wij als ploeg 2 x in actie komen, maar ook andere springers over onze trampolines en rekken heen springen. Het is een prachtig gezicht als iedereen eenmaal in de zwart met gouden pakken is gehesen en opmarcheert met een ererondje voor het publiek langs. We hebben wat gefoeterd op de kleding, maar eerlijk is eerlijk, als je zoveel springers bij elkaar ziet dan is het toch wel erg gaaf! De demo loopt beter dan bij de training op zaterdag, dus dat biedt hoop voor Lausanne. Snel omkleden en naar Karin en Antoinette om geschminkt te worden. Intussen kunnen onze sjouwers genieten van alle andere verenigingsdemo’s, die we nog niet eerder hadden gezien, maar waarvan er toch een paar erg fraai en spectaculair zijn. Gelukkig doen wij er niet voor onder. De eerste echte keer dat we de verenigingsdemo aan dit publiek laten zien. Het loopt allemaal veel beter met de doeken en er gaat weinig mis, behalve dat de juf van deze groep (kan even niet op haar naam komen), Iris te vroeg laat beginnen met het eindstuk. Het applaus is er gelukkig niet minder om.

De middagshow zit er op en een deel van de ploeg vertrekt naar het eigen onderkomen om even wat uit te rusten. Zo ook Esther en ik, die even onze feestkleding gaan halen in ‘s Gravenzande (achteraf een zeer zinnige activiteit, want de joggingbroek zit uiteindelijk veel lekkerder). Roby heeft wat meiden gevraagd om ons kasteel te komen bewonderen. Er blijken wat meer mensen te zijn uitgenodigd dan verwacht, dus het aanbieden van een drankje aan deze twaalf levert een magere 2 slokjes per persoon op. Roby, Annemijn, Bobbi en Sterre willen graag even naar het strand, wat op zo’n 100 meter afstand ligt van ons huisje (pfff, hopelijk geen tsunami-alarm tot woensdag), dus Edith, Gerco, Jaco en deze hoogheid besluiten een oogje in het zeil te houden. En dat is maar goed ook! In no time heeft Sterre zich omgekleed en rent vervolgens met korte broek en blote bast de zee in. Op de voet gevolgd door Annemijn en Bobbi, die met alleen een onderbroek aan de golven trotseren. (brrrrrrrr!!! denkt Roby). Esther sms-t dat we nog steeds recht hebben op gratis pizza’s, wellicht handig voor Edith en aanhang, omdat die geen maaltijdbonnen hebben. Nou, daar zeggen ze geen nee op! Snel terug naar het huisje, dan kan de rest daarna nog op tijd zijn voor het eten in de atletiekhal. Als Anne, Joëlle, Tamar en Nanouk terugkomen met de pizza’s, ruikt het ineens zo lekker, dat iedereen even wat pizzapuntjes meepikt. Alhoewel de geur danig overwoekerd wordt door de buren die hun eigen eten voortdurend in de fik steken. Na 2 bezorgde vragen van mijn kant (of ik 112 al moet bellen), kan er geen lachje meer af en is de burenband voorgoed verstoord.

Terug naar de sporthal, waar Bobbi, die net 3 uurtjes haar oude trainingspak voor de 2e keer retour heeft van mij, eindelijk durft toe te geven dat ze dit keer haar Adidas-vest heeft laten liggen in het huisje. Het hangt waarschijnlijk in de lucht, want ook Annemijn heeft dit weekend een record gevestigd: wie het vaakst zijn tas kan vergeten! Jaco is apetrots op zijn spruit! De pizzapuntje blijken toch voldoende en we besluiten de avondmaaltijd maar te skippen. Even wat spullen halen op de camping en dan dus terug naar de sporthal. Daar aangekomen krijgen Gerco en Jaco de kans om een kiekje te maken met Yuri van Gelder. Wie de foto heeft gezien, met die vierkante (angstig uit zijn ogen kijkende) Yuri tussen de torenhoge Jaco en Gerco, snapt dat deze foto voortaan de titel krijgt: De drie Japanners – Jaco, Yuco en Gerco. Intussen maakt de ploeg zich klaar voor de 2e Nationale avond, met dit keer gewoon publiek (waar gisteren de WG-deelnemers het publiek waren). De volgorde is inmiddels bekend en sommige nummers móeten we gewoon nog een keer zien. Zoals die van de veteranen, die tussen bijna 100 vrouwen zo’n 10 mannen zover hebben gekregen dat ze zich vrijwillig in een bruin hoeslaken wikkelen en voor reep chocola gaan liggen. Het pakkende lied wordt overigens ‘s avonds op het feest luidkeels meegezongen in de hockeykantine door het voltallige deelnemersveld. En ook Jaco is zo gegrepen door het nummer, dat hij zich heeft voorgenomen in te stappen in de veteranenploeg zodra deze juf ook meedoet (duurt nog lang hoor, want deze juf is pas 34), of eerder als zijn witte hoeslaken in de was gaat en hij toch eindelijk wel die bruine terug wil hebben.

Eindelijk mogen dan onze guppen weer springen met Jeffrey. Ze doen het weer prima en het blijft een schattig gezicht zo, die indrukwekkende turner met onze 8 smurfen. Daarna als een speer weer de boel klaarzetten voor ons nummer voor de nationale avond. De ploeg is moe, dat is een feit, want er gaat een hoop mis. Maar het publiek lijkt het niet te merken en het applaus is weer overweldigend, zowel na als tijdens de demo. We kunnen opgelucht ademhalen. Nog even het slotnummer met een duet van het team Swenda en dan is daar dan de staande ovatie. Het zit er op, we hebben het gedaan en we kunnen ons met een gerust hart klaarmaken voor Lausanne.
Onze sjouwploeg zorgt nog even dat het materiaal weer ingeklapt wordt, klaar staat voor vervoer en dan… zou je denken dat we ons gingen omkleden voor het feest, maar we hebben allemaal het idee dat voor ons (met als aanhang de guppies en de eigen vermoeidheid in de benen) het feest niet zo lang zal duren. Dus we houden de zweetkleren maar aan en begeven ons naar het feest, waar de chocolaatjes al heerlijk aan het hossen zijn (tja, die veteranen hebben niet zoveel feestjes meer). Ik besluit nog even de organisatie te bedanken en hoor dan van Karin dat Lausanne zich mag verheugen op de bij ons al beroemde Gerrit-mania, want deze prominent (onze zoete lieve) mag meehelpen bij de organisatie. Zouden ze weten waar ze aan beginnen? Maar goed: Waar sta je op de camping? Waar anders haal ik mijn blogverhalen vandaan!!!

Nu was het de bedoeling dat Roby en ik nog een dagje in ’s Gravenzande zouden blijven (immers, huisje nog tot dinsdag en eh.. ons bin hollanders), maar het weer valt weer dusdanig tegen dat het eigen huisje op de hei toch wel lonkte. Dus een paar uurtjes later, vanuit het knusse Ermelo, heb ik nog maar 1 ding te zeggen:

BEDANKT VOOR ALLE HULP, GEZELLIGHEID EN LATEN WE ER WAT VAN MAKEN IN LAUSANNE!!

Dikke kus, Alice