It`s showtime

It’s Showtime! Dinsdag 12 juli, 23.45 uur

Jullie zaten er vast al op te wachten, maar hier dan eindelijk het eerste berichtje uit Lausanne, of eigenlijk La Tour de Peilz. Want dat is waar ons Holland House en onderdak is. Over de busreis kunnen we lang zijn: die was niet zo kort! Maar wel gezellig! Vooral het avondeten bij de Burger King was top. Al dacht de maag van deze juf er anders over. Maar daarover later meer. Het vertrek in Ermelo, gepland om 7.45, was iets uitgesteld, vanwege Lisanne, die dacht dat ze wel een halte verder mocht instappen. Aankomst in La Tour: 21.30. De volgende ochtend draait een maag zich om en juf is daarna weer kiplekker. Op naar Beaulieu, om rond te neuzen bij de hallen voor kennismaking met de diverse landen bij hun stands en daarna klaar te maken voor de Opening in het grote stadion. Nauwelijks aangekomen, is het duidelijk, deze juf heeft echt een bug (ja ja, een nieuw woord voor de halve ploeg!) opgepikt bij de BK. De koorts vliegt om hoog en het is tijd om plat te gaan. In m’n eentje dus terug naar La Tour. Geslapen van 13.00-19.00, slechts gestoord door enthousiast sms-verkeer van bezorgde ploeggenoten. De opening blijkt geweldig, zo hoor ik achteraf. Lang wachten voor een imposante mars door het stadion, wat korte optredens en een gemiste straaljagerdemo.
De volgende ochtend voel ik me na een nachtje uitzweten, een stuk beter. Zeker na een tripje naar het meer, waar veel ploeggenoten de dag starten met een gezonde plons in het koude water. We gaan weer naar Beaulieu om de eerste demo’s te bekijken en om de accreditatiekaarten om te laten zetten. Het is niet te geloven, maar deze juf was niet geaccrediteerd om de vloer op te mogen! Slechts Esther, maar die vindt het sjouwen in haar eentje blijkbaar geen strak plan. We zien een demo van Groen-Wit Nederland, dan iets van USA en een halve dans uit Finland. Waar we heel goed in zijn als ploeg, en dan met name de guppen, is het flyeren. De geweldige professionele flyers en posters van Esther doen het goed. Ze liggen nu overal in de treinen, metro, bussen en boten tussen Lausanne en La Tour (alhoewel de vuilnisopruimdienst niet zo blij is met Milo). Het eten tussen de middag valt zelf goed bij de juf en daarna gaan we terug naar La Tour voor een verkoelende plons in het meer. Dat prachtige meer van Geneve. Want ja, het is hier schitterend weer. Op de sporadische onweersbui na dan. Na een rustig middagje aan het water, genieten we bij campinghoofd Gerrit (met vrouw Janny), van een gezamenlijke bereide avondmaaltijd met heerlijk stokbrood met sla, mozzarella, ham, meloen, tapenade, kruidenkaas, brie en… worden jullie al jaloers?? Ondertussen vliegen de verhalen over en weer. Over dat heerlijke zakje snoep van Karin, echter daar betaal je ook voor in la Suisse: nl. 30 Frank (ruim 25 euri). Regina en Majella, die samen met Nelleke, Wichard en Ismay de Mont Blanc hebben beklommen, roddelden over een enorm stuk, en er vervolgens door het stuk in het Nederlands op gewezen worden, dat ze hem ook om een foto hadden mogen vragen. Dan Melissa, die per ongeluk in haar eentje op een metro stapte, vervolgens een halte verder brullend van het lachen de rest van de ploeg opwacht en raar wordt aangekeken door de Lausannezen.
De volgende dag, dinsdag, is onze laatste vrije dag. Met een klein ploegje besluiten we naar het Aquaparc te gaan. In de trein naar Villeneuve, om er daar achter te komen dat het vervoer naar het park barslecht is. Uiteindelijk gaan we met de boot en dat blijkt een gouden keus. Heerlijk uitgewaaid, bruinbakkend en 30 minuten laten aan de overkant van het meer. Een geweldig waterpark met de meest spectaculaire glijbanen. Zelfs Karin Antoinette en ik liggen totaal in een deuk als we gedrieën in een band naar beneden storten. Na 2,5 uur moeten we al weer weg. Met de boot naar Vevey, een plaatsje waar we later echt eens moeten winkelen en dan door naar Lausanne. Daar gaan we kijken naar de Zuid-Afrikaanse landenavond. Een geweldig kleurrijk dansspektakel met hier en daar wat verrassende elementen. Het eindigt met een uitnodiging voor Gym for Life 2013, een groot evenement in Zuid-Afrika. Wat dachten jullie, gaan jullie mee? Wie zoekt alvast de sponsors?
Het is bijna 00.00 uur, we hebben alles doorgesproken en de tassen ingepakt, want morgen is het eindelijk showtime voor ons. Om 5. 30 gaat de wekker, om 9.40 zijn we zelf eindelijk aan de beurt. Hopelijk morgen weer een verslag van deze spannende dag!

5.30 al wakker, en toch schrik ik nog van de wekker even later. Om 6.00 even proberen of wifi het doet. Again, no such luck! Buiten is het dramaweer dus ook daar geen kans van slagen. Om 6.30 met z’n allen slaperig aan het ontbijt. Even na zevenen hebben we de trein. Aangekomen in Beaulieu lijkt het even of we de helft van het materiaal missen, ‘slik!‘, maar na een half uur is alles boven water. Het schminken kan beginnen. Ik moet snel langs de toren voor een officiele muziekcheck en na een korte vloerverkenningactie voor de guppen is het echt showtime. De massale demo met de andere KNGU-springers gaat van start. Het begint prima met de andere groep, maar dan zijn wij aan de beurt met ons deel (Jump van de Pointer Sisters). Het is even schrikken, maar ook wij kunnen dus een bagger-demo springen. Gelukkig is dit een soort van generale, dus morgen gaat het vast beter. Het laatste onderdeel, gezamenlijk met de andere springers, verloopt wel goed. Het applaus is prima. Onze springers moeten nu in 5 minuten omkleden, want we moeten direct onze eigen verenigingsmix springen. Zodra de muziek begint en de zaal stil wordt, schiet ik even vol. Wat is dit toch mooi en bijzonder. En dat vindt het publiek ook. De demo verloopt prima. Hier en daar wat schoonheidsfoutjes, maar dat mag nu nog. Tussendoor wordt er regelmatig geklapt en dat doet goed. Aan het eind luid applaus en we horen achteraf dat een aanwezige FIG-bobo geen (gebruikelijke) aantekeningen heeft gemaakt, maar alleen maar kon klappen!! De kop is eraf en we hebben zin in morgen.

Maar eerst de rest van de dag: een dag van demo’s zien en vooral veel ruilen. Het grootste ruilbeest heet Megan (van kleding tot tas en pinnetjes) en daarna Annemijn, die tas na tas, na tas ruilt, totdat ze uiteindelijk eentje van China heeft (de verwachting is, dat ze zaterdag met een Nederlandse tas vertrekt). Over China even dit: als je 5 of 6 bent, kan je alle spagaten tot ver voorbij de 240 graden! Een demo van formaat hebben we gezien van een grote groep met deze gupjes. En een spectaculair eind met groten en het betere gooi- en smijtwerk! Zo hoort dat dus. Een staande ovatie is het verdiende resultaat. En die gupjes mogen 2 keer terugkomen voor hun applaus. Na China gaan we lekker lunchen. Want ook vandaag is het weer prima. Een kleine kinkje: we zijn even Megan kwijt. Die heeft toch niks meer om te ruilen???? Binnen 5 minuten is ze gevonden, de slimme meid sprak gewoon een vrijwilliger aan, die Esther belde.
Na de lunch vertrekken we naar Hal 8 (het theater), waar we de briljante laatste 5 minuten zien van een RG-groep uit Israel. Daarna volgt Brazilie, voor mij persoonlijk de beste show van allemaal! Een prachtige demo vol kleur, dans, acrobatiek en divers smijtwerk. Ik durf bijna te zeggen: Cirque du Soleil is er niets bij. OK dan, ze zijn net zo goed! Na wat saaiere demo’s wordt ik ineens aangesproken door een Zwitserse, half-Nederlandse. Ze wil graag mijn jack. Uiteindelijk ruilen we een jack en top, en dat is top! We besluiten naar de show van Qatar te gaan. Daar is het barstensdruk en we moeten op de trap plaatsnemen. Het zicht is voldoende: een leuke show, maar zeker geen topper, met zijn vuile Ali-Baba en de 40 danseressen (en 4 belabberde trampolinespringers). Ook Esther krijgt de smaak van het ruilen te pakken en weet zich in no time omgetoverd tot een ware Zwitserse. Antoinette en Iris zijn minder gelukkig. Iris moet 2x haar tas leeghalen voor een Braziliaanse, die in beide gevallen toch besluit niet te ruilen. De vuile, gemene…
Terug bij de school kunnen we aanvallen op heerlijke pizza’s. We gaan ons voorbereiden op donderdag, de langste en drukste dag, met 2 demo’s, een training en dan de nationale avond van Nederland. Samen met Qatar, USA en Thailanden als thema: Friends for Life!

Donderdag, Friends for Life, de Nederlandse dag

Het is vrijdagochtend, de dag na de nationale dag, terwijl ik dit verslag schrijf. Wat zullen we eens vertellen over deze donderdag? Het begon met een uurtje langer liggen. Daarna weer lekker ontbeten, in de trein! Want heel Nederland moest ontbijten, het was immers de Nationale dag, geen plek dus in de ontbijtzaal en ellenlange rijen. Eten in een overvolle trein dus. We beginnen weer met de KNGU-demo en we kunnen slechts 1 ding zeggen, die was 10x beter dan gisteren! De trampolines mogen we achter het grote scherm zetten,om de doeken erom heen te hangen. Een half uurtje later is Zwitserland aan de beurt: de zaal is afgeladen vol!! Zouden ze allemaal blijven voor onze Free as a Bird?? Aan het flyeren heeft het niet gelegen. Het is tijd voor onze act. De zaal…is (slik) BOMVOL! Meer dan 5000 mensen en ze zitten zelfs op de trappen. De demo begint en gaat ongelofelijk goed! Het publiek blijft klappen, en zo hard dat we soms de muziek niet horen. De tranen staan me in de ogen als de demo eindigt en een oorverdovend applaus volgt. Hier hebben we het dus voor gedaan. Dit was het moment!
Vol trots maken we ons op om te vertrekken naar Malley Centre voor de Nederlandse avond. 1 bus is achtergebleven om ons te vervoeren. De Nederlandse avond heeft als thema Friends for life; we doen dit namelijk samen met Australie, Amerika, Qatar en Thailand. In de middag hebben we eerst een generale repetitie,waarbij we alles kunnen zien. We zijn niet onder de indruk van de andere landen, behalve van Thailand. Die zien er prachtig uit en zijn zo lief en gezellig!
Onze eigen demo hebben we 1 woord voor: HELLUP!!! Hopelijk gaat het vanavond beter.
Nu is het wachten tot we mogen beginnen. Langzaam gaat het thema voor ons werken. Vooral onze springers vermaken zich prima met Thailand. Er wordt geruild en geruild en geruild en de fotosessies zijn niet van de lucht. Favoriete item: de Nederlandse trolley!
De avond begint en terwijl Karin en Antoinette de ploeg in volle glitter schminken, kijken wij naar het scherm. We zien dat de zaal maar halfvol zit en dat is een kleine domper. Maar enthousiast is het publiek wel. De gastlanden worden telkens vriendschappelijk begroet en bejuicht. Dan zijn wij aan de beurt. De demo gaat veel beter, maar nog steeds niet goed. Het is jammer, maar we houden vast aan het gloriemoment van vanochtend. Dat doen we morgen hopelijk nog 1x en weer met afgeladen hal.
Nelleke, Wichard, Antoinette, ik en onze 3 kinderen hebben nog een leuke avond voor de boeg: wij gaan namelijk naar de Japanse avond. Deze begint om 21.15 dus we hebben even de tijd om te eten en drinken. Dan is het zover: we zitten aan de zijkant, achterin, maar wel vooraan. We zien dat de eerste rij bij de VIP’s leegblijft en ik vraag aan de organisatie of we eventueel mogen verhuizen als dat zo blijft. Geen probleem. Kortom: 3 minuten laten zitten we 1e rang VIP. De show begint. De Japanse presentator begint met een indrukwekkende speech over 12 maart jl.:de tsunami. We krijgen een evenzo indrukwekkende film te zien en het duurt maar even of Roby is naast mij volledig in tranen en ook ik hou het niet helemaal droog. De Japanners hebben hun show in het teken gebracht van Waido (Never give up, go for it!) en dankbaarheid naar de rest van de wereld.
Daarna komen de acts. Het valt bijna niet in woorden te beschrijven…zo mooi!!! We zien ritmische gym-acts die alles overtreffen, dansacts die zo gelijk gaan, dat het tunami-golven lijkt uit te beelden en acro-nummers die mensen als kanonnen wegschieten. Ook een rhonrad-nummer maakt veel indruk. Verder is er een gave dansact van International Old Guys, mooie mannen in zakelijke outfits. Daar gaan we mee op de foto! Dan is toch echt afgelopen. Bij de sluiting wordt het publiek bedankt en wij bedanken hen. Foto’s worden gemaakt en lichtgevende staafjes uitgedeeld. Een avond om nooit te vergeten!

Hiermee rond ik ons verslag van de WG af. Helaas was internet-verbinding een probleem voor ons, waardoor ik jullie niet dagelijks op de hoogte kon houden. We doen vandaag nog 1x onze eigen act en sluiten dan onze eerste WG hier in het supergezellige Lausanne af met een gevoel van: Friends for life.
Let’s do this again! De vraag is: gaan we naar Zuid-Afrika in 2013 of Helsinki in 2015?!

Kus van Alice en nog een fijne verder vakantie. See you in 4 weeks!