Konana's leggen geen paaseieren!

Wat gaan drie dagen toch snel! Zo sta je op vrijdagochtend je auto te boenen en dan sta je op zondagavond je was weer strijken. Nee, ’t was geen normaal even-niet-werken-weekend, het was onze eerste Rheinhessen-in Worms-weekend. Een toernooi dat voor de 10e keer werd gehouden is deze fraaie stad, maar voor het eerst een internationaal tintje had.

Rond 11.00 is de auto schoon en volgeladen en staan we met z’n allen bij de Balvers om te kunnen vertrekken. Even zijn we in verwarring welk familielid De Velde Harsenhorst er meegaat, maar om 11.10 komen dan gelukkig Iris en Antoinette. De tomtommies worden ingesteld, tenminste die van mij. Die van Antoinette blijkt alleen de Benelux te kunnen handelen. Geen probleem, Cora heeft er nog eentje thuis liggen, dus met z’n allen door naar huize Wagensveld. De tomtom ingesteld en daar gaan we dan… tot het benzinestation, want oeps, mijn tank is een beetje leeg. 11.30 uur kunnen we dan eindelijk vertrekken. Het weer en verkeer zit prima mee. Een heerlijk zonnetje en bijna geen files onderweg. Wel hier en daar wat langsscheurende politie-auto’s, op weg naar wat vermoedelijk een aanrijding met een konana zal zijn, later gerepatrieerd door een Nederlandse ambulance. Wel top voor die konana, anders had ie daar maar gelegen, he Melis.

Om half zes zonder problemen de jeugdherberg bereikt, op een prachtige locatie aan de rand van het centrum. Onder de kathedraal, die werkelijk een prachtig geluid heeft (alsof je een royal wedding bijwoont) en met avondverlichting die adembenemend is. De heerlijke maaltijd maakt het allemaal compleet en na kort uitbuiken, besluiten we wandelend naar de zaal te gaan. Worms blijkt een sfeervolle stad te zijn met prachtige stadsmuren, en naast de kathedraal nog veel meer fraaie gebouwen. De training verloopt voor iedereen lekker. Er staan 4 wedstrijdtrampolines en je raadt het vast niet, maar onze 4 meiden willen allemaal op een verschillende trampo (ik heb kilometers gereden en een half uur gewandeld, waarom doen jullie me dit aan!!?) Om kwart over negen is ook Brenda klaar en wandelen we weer lekker naar de jeugdherberg. Lekker douchen en dan heeeeerrrrlijk slapen!! Althans, daar dromen we van. Er blijkt nog een groep in de jeugdherberg te slapen en die hebben blijkbaar geen wedstrijd de volgende ochtend en ook geen leidinggevenden. Wat heet, vrijdagavond is bij uitstek geschikt om de akoestiek in de gangen en trapopgang uit te proberen. 23.00 moet het stil zijn, maar dat wordt uiteindelijk 01.30 uur. Heerlijk uitgerust zitten we dan ook zaterdagochtend aan het ontbijt. De slaperige en humeurige sfeer verdwijnt als sneeuw voor de zon als we zien hoe het ontbijtbuffet eruit ziet. Daarmee kunnen we dan ook nog eens een prima lunch klaarmaken. Ze verwennen ons hier maar! Om 8.00 uur vertrekt de helft wandelend naar de zaal en ik rij met Brenda, Melissa en Roby in de auto (er zal maar iets gebeuren toch?). De brakke nacht breekt Brenda wat op en ze besluit om later op de dag pas te gaan inspringen. Melissa heeft het na 3 beurten wel gezien en Iris komt door een trampolinefile 4 keer aan de beurt, terwijl ze op de tegenoverliggende trampoline Roby zo’n 12 keer voorbij ziet komen. Het is niet eerlijk!

Om 10.00 begint de wedstrijd. Iris zit in de eerste groep. Ze laat een prima verplichte oefening zien en haar keuze-oefening gaat zelfs iets beter. De cijfers van de jury vallen echter wat laag uit. Na 1 groep staat Iris 3e. Er mogen 8 springers naar de finale en er komt nog maar 1 groep. Dat biedt dus perspectief. In de 2e groep springt Roby. Ze begint goed aan haar verplichte, maar mist haar rudolf, waardoor ze fors aftrek krijgt. Haar keuze-oefening gaat een stuk beter, waardoor ze de wedstrijd met een goed gevoel kan afsluiten. Aan het einde blijkt dat Iris als 7e springer door mag naar de finale. Die finale is pas in de middag, dus we gaan eerst verder naar de 5e groep, waarin Melissa moet springen. Zij springt 2 keurige oefeningen uit, maar mist nog wat moeilijkheid, waardoor de finale niet haalbaar is. Dan is Brenda in groep 7 aan de beurt. Het inspringen ging best goed, dus ze heeft er zin in. Haar verplichte oefening begint prima, maar ze eindigt te krap met sprong 10, waardoor ze de rand raakt en maar 9 sprongen krijgt van de jury. Dan de keuze: een prima begin ook daar, maar dan moet ze ineens de oefening ombouwen en raakt ze de kluts kwijt. Ze stopt en het is einde verhaal.

We hebben even tijd om uit de bedrukkende zaal te glippen. Even lekker in het zonnetje wat lekkers eten op het grasveld van het atletiekstadion naast de zaal. Wat een leventje toch!
Maar het genieten is van korte duur, want de finale gaat zo beginnen voor Iris. Snel weer die vervelende knot in het haar en ze kan weer inspringen. Ondanks de korte nacht en de lange dag, gaat het inspringen weer prima. Ze staat 7e en moet dus als 2e springen. Ze begint goed maar moet 2 keer flink corrigeren. Dat lukt gelukkig en ze kan de oefening uitspringen. Niet de beste oefening van de dag, maar toch weet ze haar 7e plek vast te houden. En wij, als klein kluppie Sparta, zijn beretrots natuurlijk. De finale wordt uiteindelijk gewonnen door Niamh Slattery van Triffis Alkmaar.
Moe als we zijn en met barstende koppijn van de drukkende sfeer in de zaal, besluiten we de volgende finales maar over te slaan. We treffen nog een lekker zonnetje op de atletiekbaan en eten samen nog wat lunchrestjes. De damesfinale willen we wel zien, want daar staat Kirsten Boersma op plaats 1. De finale eenmaal begonnen, begint Brenda toch wat te balen: ‘als ik gewoon nog wat spreidhoeken had gedaan, had ik potjandriekes ook in de finale gestaan!’ Tja, er staan inderdaad wat dames in die finale die daar normaalgesproken niet zouden moeten staan. OK, ik geef toe, komende week toch maar die spreidhoeken gaan trainen dan?! Kirsten is aan de beurt en begint, zoals gebruikelijk, weer met een fabelachtige sprong. Sprong 2 landt echter op de rand, maar ze kan nog doorspringen. Zou de jury het niet gemerkt hebben? Helaas wordt de oefening toch op 1 sprong beoordeeld. Jammer, jammer, het had zo mooi kunnen zijn.
Bij de prijsuitreiking wordt onze club vergeten bij het uitdelen van de paashazen. De hazendans (of was het die van de konana?) van Iris en Roby maakt de wedstrijdleiding echter uiteindelijk duidelijk dat er nog wat chocola te vergeven valt. Al zullen we nooit weten of ze de meiden wat langer dan nodig hebben laten dansen.

Het is een pittig dagje geweest en, na kort overwegen, besluiten we om niet naar het feest van het toernooi te gaan, maar gezellig met z’n zevenen een avondwandeling te maken. Terug naar de jeugdherberg dus en eerst even lekker genieten van alweer een prima maaltijd (dat recept van die kaassaus ben ik toch vergeten mee te nemen!). Om 20.00 gaan we lekker naar buiten. We lopen richting de kathedraal, waarvan de volwassenen vinden dat die er in het avondlicht prachtig bijligt, maar de guppies vinden dat het er allemaal maar spooky uitziet. Als Roby eenmaal een schattig veldmuisje ontdekt, heeft Melissa het helemaal niet meer (zit dat niet in de familie?). We lopen door de kerktuin en poort naar de andere kant van de stadsmuur. Het is inmiddels erg donker, zo donker dat Melissa het nodig vindt de zwerver, die eindelijk lekker lag op zijn slaapbankje, wakker te gillen tot ie bijna op de grond valt. We haasten ons verder en hopen maar dat ie niet achter ons aan komt. In het centrum aangekomen vinden we een heerlijk terras met een lekker loungeset. Hoog tijd om een eindborrel te doen en elkaar de gekste verhalen te vertellen over onze babytijd. Zo weten we nu dat Alice maxicosies niet altijd vastzet in de auto (en dat Roby daar gelukkig niets aan over heeft gehouden) en dat Antoinette haar kids rustig chauffeurloos en handremloos een heuvel af laat glijden. Overigens ga je daar nog beter van sprinten ook!
Na een leuke eindfoto is het tijd om terug te lopen. De zwervers en muizen zijn verdwenen en we kunnen gerust ons bed in duiken. Blijkbaar hebben de leidinggevenden van de andere groep iets meegekregen van de eerste nacht. Het is namelijk doodstil vanaf 23.00 uur.

De wekker van ondergetekende gaat keurig om 7.15 uur, alleen om er achter te komen dat dat stomme mobieltje zonder internet ook gewoon de zomertijd instelt. Ofwel, we draaien ons nog een uurtje om, voordat we onder de douche springen een laatste heerlijk ontbijt pakken. Een lekker eitje maakt het nu helemaal af (de herberg was al helemaal is Paassfeer, maar tot vanochtend geen eitje te bekennen!). Als we klaar zijn om te vertrekken luiden de klokken van de kathedraal. Hoe mooi is het dan om zo’n mooi zonnig weekend in het prachtige Worms af te sluiten met een kort kijkje bij de mis!? Na 15 minuten, als we bijna een zangboek in onze handen gedouwd krijgen, is het wel mooi geweest. We moeten echt naar huis. Worms was een prachtige ervaring. Eentje om zeker weer eens over te doen. Hopelijk dan met een grotere ploeg en nog meer buitenlandse clubs.

Volg de ploeg weer, als ze over 2 maanden naar de Ostsee afreizen.

Groetjes Alice