We zitten er wat minder warmpjes bij

19 november 2010

De laatste dag van het WK is aangebroken. Om 6.45 gaat weer die wekker (persoonlijk kan ik hem nu wel schieten, maar wat mot, dat mot) en ik sta weer vrolijk naast m’n bed. Tijdens het ontbijt zet ik het verslag van gisteren op de blog. Dat is normaal tegenwoordig. Als ik om mij heen kijk, zitten er 4 Nederlanders op hun laptop en nog wat Denen achter mij. Kan natuurlijk komen omdat dit het enige plekje in het kasteel is waar internet doordringt.

Om 8.15 pakken we de bus naar de zaal. Ook dit keer weer een wandelende slaper bij ons. Sven de Grote moet acuut terug om zijn wedstrijdhalpas te halen. Romee/Denise en Bo/Danique moeten vanochtend hun wedstrijd springen. Het inspringen gaat niet zo goed bij Romee en Denise. Na 5 beurten is het nog niet duidelijk welke oefening het moet worden. Gaan we moeilijk springen,met het risico op.. of gaan we makkelijk, met de kans dat het te weinig is? We gaan uiteindelijk voor simpel. Bo en Danique zijn als eerste aan de beurt en springen een prima oefening, alhoewel Bo op het eind 0,5 verliest door een val op haar rug. Een paar paren later zijn Denise en Romee aan de beurt. Het wordt een fraaie, zeer gelijke oefening. Als we de groep erna op de tribune uitzitten, blijkt dat Bo en Danique op 0.1 uit de finale liggen. Romee en Denise plaatsen zich met gemak als 6e voor de finale. Wie had dat gedacht?!

Even tijd om te lunchen: Courgette, kip en rijstsalade. Daarna begint de 17/18-groep voor de meiden. Pascal moet straks beginnen en we kunnen nog even kijken op de tribune. Het is pauze en de tribunes zijn leeg en stil. MiniSven bedenkt ineens dat hij wel eens Dwight kan vervangen. En een waardige vervanger is hij zeker: minstens twaalf mensen aan de overkant weet hij te bereiken met zijn MiniWave. De wedstrijd begint en Pascal is aan de beurt. Ze springt de oefening uit, maar landt op de mat. Dan moet ik al naar beneden om met Didi en vervolgens Joëlle te trainen. Daar aangekomen grijp ik mijn kans om mijn prachtige (lees: foeilelijke) oranje pet aan de Chinese trainer te geven. Eén van de 2 die wel naar ons lachte (die ander was gewoon een eikel). Hij vindt hem prachtig en zet hem gelijk op. Snel even een kiekje gemaakt. Didi traint lekker en is snel klaar, we kijken snel even illegaal tussen de zwarte gordijnen door en zien hoe Gaby haar oefening niet uit weet te springen. Didi mag naar de wedstrijdvloer en ik ga trainen met Joëlle. Een prima training, dus het vooruitzicht is goed. Even naar Didi kijken, die een keurige oefening weet neer te zetten, waarmee ze 15e wordt in het eindklassement. Joëlle mag de vloer op en doet nog even een one touch. Of liever gezegd een no touch, want geheel verrassend schiet ze keihard naar achteren en springt over de mat heen op de grond. Ze wordt gelukkig goed opgevangen en ze is in orde. Pfffff!! Als 2e mag ze springen en ze begint briljant met sprong 1 en 2 (het lastigste stuk) en dan…schiet ze weg met sprong 3. We zullen maar niet opschrijven wat er door mij (en haar) heen gaat. Een illusie armer, of zullen we zeggen een ervaring rijker? …..Dat laatste dan maar.

We hebben nog 1 troef in handen: ons synchroonpaar. Het inspringen gaat ook hier goed, maar dan de one touch. Denise schiet naar voren en landt op de mat en heeft wat pijn in haar enkel. Ze kan wel springen, dus we moeten het er mee doen. Dan de wedstrijd: sprong 1 briljant, maar achter mij hoor ik Denise met streksalto wegschieten. Het zit ons niet mee vandaag, maar toch kunnen we tevreden zijn met een 8e plek in de finale van dit WK (en vergeet vooral die 6e en 7e plek van gisteren niet!).

Om een lang dag even snel af te ronden: We zijn de week geëindigd zoals we begonnen: met pizza’s op de vloer. Het banket schijnt namelijk niet veel voor te stellen. Iedereen is omgekleed voor het feest en we worden opgehaald met de bus, om 20.00 uur (zo zei men, maar het wordt uiteindelijk 20.45). We brengen de tijd maar door met stijldanslessen van Alex en Rien. De buschauffeur moet ons naar de sporthal brengen, maar heeft het op de een of andere manier in zijn hoofd gehaald dat hij ons naar Straatsburg moet brengen. Christine legt hem uit dat hij fout rijdt en dan komen we uiteindelijk toch om 21.00 uur bij de sporthal. Beneden in de hal is een disco gebouwd en op de ring erboven staan vele tafels met allerhande hapjes. Zijn wij even blij dat we pizza hebben gegeten: op het menu: toastjes met vis. De minitoetjes zijn gelukkig wel lekker. De kids zitten inmiddels volop in de disco en als Romana even een sjaal wil wegbrengen, ontdekt ze dat haar jas met bontkraag is gestolen. (800,- foetsie). Daar waar de jas lag, liggen nu allemaal Russische jassen (we hadden het kunnen weten). We vinden de jas uiteindelijk zonder bontje terug aan het eind van het feest. Huidige waarde: 50,- ?? Om 0.00 brengt de bus ons terug naar gelukkig het juiste kasteel (je weet het niet he!). Het is nu bijna 7.00 uur en zometeen worden we met de bus opgehaald 7.00. Ons dutje was dus niet zo lang (sterker nog, mijn biologische wekker ging om 4.45!). Ik hoop dat jullie genoten hebben van onze belevenissen. Zo waren jullie er toch allemaal bij. Jullie bedankt voor al jullie steun en lieve reacties, namens mij en de groep!

Nog eenmaal de hoogtepunten van de dag:
1. Wederom een finaleplek (voor Romee en Denise).
2. Alex heeft gezoend met zijn Francis (maar de romance leek van korte duur).
3. Dwight heeft weer praatjes voor tien
4. De ambulance voor Dwight heeft slechts honderd telefoontjes gekost
5. Rien heeft een dansje gemaakt (met Marianne)

Dieptepunten van de dag (ja, die hebben we helaas):
1. De finale pakt wat minder uit.
2. Romana gaat het koud krijgen de komende tijd.
3. Marianne krijgt het Spaans benauwd als de bus naar Nederland zonder koelvloeistof komt te staan. (Gelukkig hebben wij flessen water bij ons voor de chauffeurs)

Tot de volgende keer.

Dikke kus Alice