Van kop tot staartbotje

19 november 2010

Om 6.45 gaat de wekker, maar ik ben al een uur wakker. Gaby heeft vannacht geen piep, kraak of knor gegeven. Om 8.15 weer de bus (het systeem zit er al lekker in) naar de sporthal. De tijd gaat nu zo ontzettend snel, de dagen vliegen voorbij.

Vandaag hebben we weer een synchroondag voor de 13/14-jarigen en de 15/16-jarigen moeten individueel aan de bak. Melissa en Demi zijn in de eerste groep als 2e aan de beurt. Na een lekkere training, springen ze hun one touch en daarna de wedstrijd. Een prima oefening levert 39.6 op. Het lijkt niet veel, maar ze staan na hun groep 4e en er hoeven nog maar 8 in de volgende groep. Paar naar paar gaan er voorbij en ze zakken naar plek 7. Maar dan ineens gaan er wat paren minder of zelfs fout. Ze blijven op 7 en mogen onverwacht ineens door naar de finale. Wat een prestatie. Ondertussen zijn bij de jongens Milo en Sven aan de beurt. Zij moeten als eerste springen in hun groep en springen een prima score van 39.7. Ze staan gelijk op plek 6 en vrezen dat ze het niet gaan redden. Maar wonder boven wonder komt er nog maar 1 boven en ook zij mogen dus naar die felbegeerde synchroonfinale. Die Junioren flikken het toch maar weer.

Die heerlijke lunch hebben we toch zeker wel verdiend. Op het menu: lasagne, kipnuggets, rijstsalade en een vreemde 3-kleuren groentemoes (vergelijkbaar met de Bulgaarse vlag) en daarna zetel ik mij voldaan op de tribune in de trainingshal. Om even tussendoor het verslag van gisteren te plaatsen en natuurlijk de finaleplaatsen van vandaag door te seinen. Om 13.00 uur ondernemen Rien en ik poging 3 om Pompidou te bezoeken. En wat denk je, hij is open en ons kaartje doet het nog! Het is een mooi gebouw, maar hier en daar met vreemde kunst. Een vitrinekast met dode musjes met gebreide jasjes en sjaaltjes is geen vreemde hier. Hangende stoelen en filmpjes met naakte vrouwen die zich via een modderbak tegen een witte muur smijten, schijnt ook normaal te zijn in Frankrijk. Rien wordt hier en daar ter orde geroepen door de beveiliging, want hij kan zijn vingers niet thuishouden (van de schilderijen, niet het filmpje). Tijd om weer terug te gaan. Als we om 14.00 terugkomen horen we dat Bo haar oefening prima heeft uitgesprongen, maar dat Rutger fout is gegaan na 4 briljante sprongen. De Ieren zijn in het Nederlandse vak komen zitten en dat komt de opbloeiende romance tussen Alex en Francis veel goed.

Om 15.00 uur is er weer een groepstraining in de trainingshal. Het is duidelijk dat veel wedstrijden voorbij zijn, de groep waarmee we trainen, is inmiddels fors gehalveerd. De training verloopt prima, totdat Dwight naar beneden komt zeilen, tot vol op zijn stuitje. Het lijkt of hij ook zijn nek geblesseerd heeft, dus de medische staf wordt erbij gehaald. Eenmaal op de grond klaagt hij over duizeligheid, maar dat begrijpen de Fransen niet. Hij heeft geen pijn meer, dus zetten ze hem op zijn voeten. Als Dwight z’n ogen wegdraaien, snappen ze hem wel en dus wordt hij voor de zekerheid naar het ziekenhuis gebracht voor foto’s.

De finalisten maken zich klaar voor de laatste training. Beide paren moeten als 2e springen, dus Marianne en ik moeten straks vliegen. Ter ontspanning gaan we nog even snel met de Belgen op de foto, nadat we even lieten zien dat vingergymnastiek een goede voorbereiding is op zo’n WK-finale (coach MiniSven is hierin een kei). Het inspringen gaat voor beide paren prima en dan gaat het beginnen. Demi en Melissa springen een nog betere oefening dan in de voorronde, ze scoren 40.90 punten. Snel een knuffel en we spurten naar Sven en Milo, die al klaarstaan. Het begin is goed, maar dan gaat er wat mis bij Sven. Dat lijkt een laatste plek te worden (8e), maar naderhand blijkt dat de oefening van de Japanners is afgekeurd, dus Sven en Milo blijven 7e op dit WK. Demi en Melissa hebben dankzij hun prachtige oefening nog 1 plekje weten te veroveren en gaan met een 6e plek en opgeheven hoofd straks naar huis.

Terug naar de tribune, waar alle felicitaties in ontvangst worden genomen. Inmiddels hebben we gehoord dat Dwight zijn stuitje heeft gebroken. Die zal morgen niet over de tribunes kunnen waven en nog erger: zijn wedstrijd is voorbij. We kijken nog de rest van de finales, als er ineens een Bulgaars/Mexicaanse meisje (het trainingspak verraad helaas niet waar ze vandaan komt) voor ons komt zitten. Ze zwaait naar MiniSven en hij zwaait terug (eh..vindt Demi dit wel OK?). Ik vraag of ze hem leuk vindt en ze knikt enthousiast. Even naar haar naam vragen: Vanessa. Dit moeten we even in de gaten houden, dat is duidelijk. Dwight is terug in de sporthal. Ondersteund door Kirsten en Rutger staat hij bovenaan lachend naar ons te kijken. Lachend??? Hij moet toch van de pijn kreperen? Welnee!! Men heeft hem in het ziekenhuis platgespoten en stuurde hem vervolgens halfstoned naar huis. Hij kan goed lachen om zijn eigen situatie en heeft praatjes voor tien. Blauw van het lachen struikelen we de trap af, maar ja, wij weten natuurlijk ook wat er gebeurd zodra de medicijnen zijn uitgewerkt.

Terug in het kasteel valt Dwight na 1 keer ruiken aan zijn bed, in een diepe coma. Hij zal wel even onderzeil zijn dus de groep gaat eten. Op de kaart: heerlijke vissalade (die slotgracht was toch echt leeg hoor!) en daarna groentemix met een soort gehaktbal met overzoute satésaus. Om kwart voor negen nog even de groepsvergadering, allemaal doodstil, want comateuze Dwight moet door kunnen slapen (duh!). Morgen al de laatste dag. We zullen zien wat het ons brengt. Romee moet synchroon met Denise en Joëlle mag eindelijk in haar eentje aan de bak. Duimen jullie mee!!??

Highlights van de dag:
1. Twee finaleplekken voor de Junioren!
2. Dode mussen in Frankrijk liggen er warmpjes bij.
3. Sven gaat 12 hamsters ombrengen, sokjes voor breien en aanbieden aan het Rijksmuseum.

Definite low point:
1. De Dutch wave is niet meer (wakker).