Hoe bedoelt u... geen record?!

De kop is eraf... Afgelopen weekend hadden we in Calluna de Preview van onze Wereldgymaestrada-demo’s. Een pittig weekend met onnoemelijk veel indrukken…

Op vrijdag begint het feest met het sjouwen van alle spullen naar Calluna. Bij de Balverszaal aangekomen blijkt al gauw dat geen van de aanwezige scholen bericht heeft gehad dat wij alle toestellen zouden meenemen en, om het geheel comfortabel te maken, ook nog eens de banken onder hen vandaan zouden trekken. Of ze alsjeblieieieffffft even een balspel willen gaan doen. Gelukkig werken ze allemaal mee, dus ik hoef geen gevecht aan te gaan of een boos telefoontje naar …wie eigenlijk?… te plegen.
Een enorme vrachtwagen komt gelijktijdig met mij aan en daarbij ook onze oud-coördinator Piet van der Leek (die is nog steeds niet weg te slaan bij zijn oude cluppie).
De vrachtwagen blijkt een ellenlange laadklep te hebben, waardoor het niet gemakkelijk is om de trampolines in te laden. Maar vele handen maken licht werk, en doordat ook chauffeur Gert zijn steentje bijdraagt, zit het spul er toch redelijk rap in. Nog even de rest van de Balverszaal jatten (geen hond die er naar kraait, alhoewel ik nog wel een bezige buurman moet geruststellen) en we tuffen naar Calluna.

In Calluna is de laatste school de gymles nog even aan het afronden. Langzaam stromen de andere trainers, assistenten en begeleiders binnen en kort daarna kunnen we dan eindelijk beginnen met het opbouwen van onze inmiddels befaamde So You Think You Can JUMP-evenement. Het is even zoeken naar wat waar moet staan, maar gaandeweg krijgt de zaal een echte ‘kunnen-we-al-beginnen’-sfeer. Na enig zoekwerk komen we erachter dat als je een toestel moet opblazen (nee, geen vliegtuig), zoals de estafettebaan of kruiptunnel, dat het soms helpt als je de stekker in het stopcontact doet.

Om 13.00 uur, als iedereen nog even van een laatste natje en droogje geniet, is het tijd voor de briefing. We verwachten zo’n 200 kinderen, dus dat wordt zometeen aanpoten. Nog even adem happen en dan stroom de zaal vol. Het zijn er geen 200, maar liefst 250 kinderen die meedoen in de eerste workshop SYTYCJ! Volgens mij een record aantal kinderen die tegelijk sporten. Gelukkig hebben we op alle groepen 2 man leiding gezet, maar het is een oergeweld van heb ik jou daar. Geen trainer die zich hoeft te vervelen, dat moge duidelijk zijn. Bij de trampolines staan gemiddeld 11 springers per trampo op de bank. Dat is niet snel doorwerken, dat is in recordtempo een spoedcursus springen erdoor jassen. Hoezo keurt Guinness onze recordpoging fout? Wie doet ons dit na dan?! Intussen vestig ik nog even een eigen record: om 13.45 uur staat de boel gepland om te beginnen. Deze dame komt er om 13.35 achter dat ze de muziek voor de Preview (ja ja, de demomuziek!) niet bij zich heeft! Tijd voor een sprintje richting huis! Geen politie onderweg tegengekomen, maar anders… Om 13.50 ben ik terug en sta ik op de trampoline (dank aan Stephanie die even de groep moest opstarten!). Pfff!!!

Enig idee hoe snel een kwartier voorbij is als je 11 springers hebt? Dat gaat ongeveer zo: “Hoi, ik ben Alice, fijn dat jullie er zijn! Zo rem je af en zo ga je er af! We doen eerst…
Tooeeetttt (= stem Jaco)!!! We gaan wisselen van onderdeel! Loop naar je begeleider…”
De volgende groep slaan we het voorstelrondje maar over en schoppen we ze gewoon van de trampoline, want dat gaat sneller! Zo, we komen al bij de zitsprong aan! Nog 1 kleine aanpassing in de volgende groep: je mag steeds maar 1 sprong doen en dan… je raadt het al… die schop van de juf! Yes, we komen nu ook aan de minisalto toe!

Tooeeettt! Het is tijd voor de volgende… wat!? Was dit al weer de laatste groep!? Het ging echt in een recordtempo voorbij (ja ja Guinness, er worden wat records gebroken in Ermelo)! De scholen worden nu getrakteerd op een korte try-out van de verenigingsdemo. We missen 2 werkende springers en 2 examenkandidaten, maar dat weten de gasten natuurlijk niet. Menigeen is onder de indruk van Rutger die zijn hoofd bijna stoot tegen het plafond van Calluna. Tot slot krijgen alle kinderen nog een goodiebag mee met leuke kadootjes en kortingbonnen en dan is het heel even rustig in de zaal. We kunnen even op adem komen en maken ons op voor de 2e groep kinderen. Dit zijn de vrije inschrijvingen en we verwachten er zo’n 100. Dat klinkt een stuk relaxter, ik weet zeker dat ik aan de salto ga toekomen zometeen! Het worden zo’n 120-130 kinderen en dat betekent dat we zo’n 6-7 kinderen per trampoline hebben. Het gaat inderdaad een stuk sneller en de kinderen leren nu echt een klein opbouwtje. Ook op de andere onderdelen hebben de trainers en begeleiders het een stukje rustiger en heeft iedereen een goed overzicht. Maar ook deze workshop vliegt voorbij, dankzij de strakke planning van Jaco! De kids krijgen nog hun goodiebag mee en dan werken we ze in Guinness-tempo de deur uit. Er moet immers omgebouwd worden voor de Preview, want we krijgen allemaal belangrijke mensen op bezoek! Dat ombouwen is een klusje voor de dames vandaag: Karin, Esther, Edith, Nelleke, Antoinette en yours truly, kortweg de KEENAA-crew. Appeltje eitje, want we hebben dit tot in den treure geoefend (OK, 1 x om precies te zijn, en ook dat is een prestatie op zich!). Nog even de boel aankleden en we zijn er helemaal klaar voor.

Karin heeft intussen alle springers en de danseressen van KDO kunnen schminken, wederom een plaatje om te zien. En al zeg ik het zelf, zo met pak en schmink zien onze springers er weer uit als om door een ringetje te halen! Geen idee of dat een record is, maar Guinness heeft denk ik nu wel door, dat ze ons beter hadden kunnen accepteren!

Om 17.45 komen de eerste sponsoren binnen. De springers beginnen met op de achtergrond wat in te springen. Hiermee de sponsoren al enigszins verrassend. De burgemeester opent de avond met een speech en heeft een presentje meegenomen voor de WG-ploeg. Een luxe bidon (nee, niet die ene uit de goodiebag!) Vervolgens een marathonspeech van iemand van het Rabobank Stimuleringsfonds (we gaan achterlopen op schema!), hetgeen Jan Henk van Sparta weer snel ombuigt naar een voorsprong door het een en ander te vergeten (sorry, dat had hij vast heel bewust gepland!). De eerste demo verloopt prima en het ombouwen door de KEENAA-ploeg (nee, geen kenau) verloopt voorspoedig, al duurt het 2 keer langer dan gepland, dankzij het feit dat we 5 kilometer moet omlopen wegens overtollig lichtapparatuur. Over dat licht gesproken, dat was toch even een tegenvallertje van Guinness-formaat. Bij het voorstelrondje tussen de demo’s in werd volgens mij een zwarte spotlight gebruikt (als tegenhanger van onze witte pakken?), want ik heb geen enkel gezicht gezien. Evert ten Napel was gelukkig zo slim om voortdurend de lichtste plek op te zoeken (bij de openstaande nooduitgang?). Gedurende de 2e demo kom ik erachter dat Regina geen minitramp heeft gekregen. Ach, ze weet nu tenminste dat klimmen ook een kunst is! Maar de rest verloopt gelukkig prima. Het applaus is weer oorverdovend en na wat bedankjes wordt het tijd de bobo’s de zaal uit te werken, om plaats te maken voor de volgende golf publiek.

De KEENAA-ladies werken zich in recordtempo weer door het ombouwen heen, hierbij slechts vergetend dat het wat moeilijk springt voor Megan met een schuifmat voor haar neus. We gaan vooruit! De tribune zit verrassend genoeg weer helemaal vol. Op zich al een levensgroot compliment dat zoveel mensen onze Preview willen bekijken (kan wat mij betreft ook in Guinness Book of Records). Na luid applaus bouwen de KEENAA-vrouwen weer om voor de verenigingsdemo. Vooral even de minitramp’s niet vergeten! Evert doet weer een voorstelrondje en wil ook mij er even bij om wat prangende vragen te stellen. Rutger, die naast mij staat, heeft het al gauw door, ‘jij vindt dit ook niet leuk he!?’. Klopt! Evert houdt van tempo (wil zeker ook een recordpoging?) in zijn presentatie en gaat gelukkig gauw verder. De demo wordt weer keurig uitgesprongen en luid applaus valt ons wederom ten deel. Het zit er eindelijk op, maar niet zonder de nodige bedankjes. Eerst wordt Evert ten Napel even in het zonnetje gezet en dan moet ook ik er aan geloven. Kan ik niet zo goed tegen, dus een traantje wordt even geplengd. Tja trainster, je hebt het je zelf op de hals gehaald!
Op mijn beurt moet ik ook even knuffelen met alle springers: die kanjers die ondanks dit zotte idee dachten, we gaan gewoon mee met juf naar Lausanne!
Dan moet er nog even omgebouwd worden, want morgen hebben we nog 1 workshopronde te gaan voor SYTYCJ. Het is al laat als ik thuis ben, helemaal op, maar toch volledig wakker en boordevol zin in morgen.

De volgende ochtend is René al vroeg op pad met 4 springers naar Goes, voor hun laatste plaatsingswedstrijd. Roby en ik kunnen uitslapen (Kunnen! Maar ja, dat is niet gemakkelijk als je bedmaatje om 6.00 de wekker laat afgaan!). Om 11.00 gaan we naar Calluna, waar we even willen kijken bij de Freerunning-demo die de afdeling Turnen organiseert. Achteraf blijkt dat er heel veel kinderen ook superenthousiast voor het freerunning zijn. We zullen zien of er veel aanmeldingen op af komen!
Om 12.00 verzamelt langzaam de leiding voor SYTYCJ. Er komen maar liefst 2 ROC-studenten op af. Ook Lisanne denkt dat ze misbaar is bij ons evenement (wel fijn dat ze de ploeg in Goes kan aanmoedigen), dus we moeten even snel bijschakelen in de begeleiding. We horen dat Calluna platgebeld is door ouders van kinderen die op vrijdag de SYTYCJ hebben bijgewoond en allemaal op zaterdag nog een keer willen komen. Het zal toch niet hè?! Straks komen er weer 200 kinderen!. Gelukkig valt dat mee, een kleine 100 is toch een lekker aantal om les te geven, als we een anderhalf uur later van start gaan. Heerlijk enthousiaste kinderen die zich enorm vermaken. Zelfs de kinderen die niet mee doen en bij mams op de tribune (horen te) zitten, vermaken zich enorm. Wel jammer van dat waterballet in de kleedkamers, maar straf volgt onmiddellijk als de dader in kwestie onderuit gaat en afgevoerd kan worden naar de dokterspost.
De kwartiertjes verlopen weer als een speer (ja ja, Guinness, niet 1 maar wel 2 dagen weet onze Jaco het tempo erin te houden!) en ik zie aardig wat talentjes langskomen op de trampolines. Wat zou het toch mooi zijn, als een aantal straks roept: ‘mam, pap, ik wil op springen!’

Om 15.00 uur is het dan allemaal afgelopen. Iedereen kijk moe maar voldaan rond, als de groep met kinderen met hun goodiebag de zaal verlaten. Een aantal vind het maar moeilijk om te vertrekken. Ze blijven springen op de airtrack en klauteren in het wandrek. Maar dan is het toch echt tijd om op te ruimen. Opruimen gaat altijd sneller dan klaarzetten (behalve bij mij thuis!) en rond 16.00 is de zaal leeg. Nog even de boel terug brengen naar de Balvers. Volgens Daan hoeft Evert (een andere Evert) geen gas te geven, want de vrachtwagen glijdt vanzelf wel) en dan is het allemaal achter de rug.

Zullen we dit ooit weer meemaken? Velen roepen er nu al om. We zullen zien!
Maar eerst nu maken we ons op voor het volgende evenement in onze Wereldgymnaestrada-uitdaging: de Nationale gymnaestrada in Naaldwijk.
Oh en nog even dit: iedereen roept altijd dat ik een boek moet schrijven. Ga ik eindelijk doen! De titel heb ik al: Het Sparta Book of Records. Wordt in recordtempo geschreven, let maar op!! OK, dit verslag doet niet mee, want dit kostte mij 3 avonden.

xxx Alice

P.S. Ik heb even wat nieuwe blogvolgers toegevoegd aan de blog, omdat ik hoop dat ze dit leuk vinden. Stel je hier geen prijs op, wil je dat dan even aangeven? Je kunt jezelf ook afmelden op de blog.