Rondvliegende Chinezen en Sinterklaas kapoentje...

Hierbij weer een verslagje uit Metz. Nog even kort over gisteren. Had ik jullie al verteld over onze laatste omzwervingen? Kortweg komt het hier op neer: we slapen weer in ons droomkasteeltje in Ermitage St. Jean. Hemel en aarde bewogen, maar al wat men vond was …..juist, dat kasteeltje. Kirsten heeft flink moeten knokken dat we alle kamers van de Kazachstanen kregen (die ploeg ging er vandoor om religieuze redenen, maar toen Kirsten bij de organisatie riep dat wij ook Moslims zijn, trapten ze er niet in). Daarbij krijgen we voortaan een beter ontbijt en hetzelfde avondeten als de andere hotels (er is een centrale keuken voor alle springers, zo zeggen ze). Wat we eten…nou eh..vis als voorgerecht (net als de lunch) en als hoofdgerecht…vis! Marianne en Sven (MiniSwen, dus niet te verwarren met Sven de Grote) zitten als enige nog in het andere pand (het echte kasteel), zij kunnen er de volgende nacht bij. ’s-Avonds drinken we nog even wat bij de pizzeria en bij terugkomst, als alle guppen naar bed gebracht worden (nou ja, eerder geschopt). Nog even de borduurwerkjes van Rien (onze ben-geen-huisman-maar-ondertussen-man) bewonderd en dan ligt ook deze dame om 23.00 uur in bed.

Hoogtepunten van de dag:
1. Back at the castle
2. Er zwemt geen vis meer in de slotgracht, die hebben helaas vandaag het loodje gelegd.

15 november
Om 6.30 gaat de wekker, want we trainen vanochtend wat vroeger. Ik heb heerlijk geslapen, nu bij Gaby, die gelukkig niet snurkt. Het ontbijt is inderdaad beter dan gisteren met lekker verse brie, ham en salami (de stinkers mogen vandaag achterin de bus, dat is duidelijk). Om 8.15 vertrekken we met de bus naar de sporthal. Er is wat verwarring over de trainingsstarttijd, was het nou 9.20 of 9.40? Gelukkig hebben we dit jaar een spion in ons midden, genaamd Sven (de Grote) die met zijn hypermoderne mobieltje alle tijdschema’s gefotografeerd heeft. Het is duidelijk, de meiden zijn geen ochtendspringers, maar slecht gaat het niet. Na de trampolinetraining blijven we kijken bij de dubbelminitraining van Guitho, ook wel dropje genaamd. Intussen heeft William belangrijk werk te verrichten, op knopjes duwen, dat moet geoefend worden voor de wedstrijd.

We hebben een vroege lunch om 11.15 uur, op het menu: spaghetti, kip en sla. Tijdens het eten genieten we van de reclamekennis van Denise en in minder mate van het synchroonvoorstel van Sven: in huidkleurige catsuit met opgenaaide string! Ahhh!!! Ik trek mij definitief terug van de Ostsee-Pokal! Om 12 uur lopen we weer naar beneden voor de volgende training (met gevulde maagjes). Inmiddels is de juryvergadering geweest en Saskia weet ons te vertellen dat dat (serieus) gebeurd middels lootjes trekken. Net als ons, is men bij de FIG al duidelijk in Sinterklaasstemming. Nog even tijd om naar de WK-t-shirts te kijken. Helaas, ook daar een misser voor de Fransozen. XL is de enige maat en de keuze is zwart of babyroze. Laten we maar een sleutelhanger kiezen voor de kids.

De Chinezen, die ons vanochtend in de steek lieten, zijn er vanmiddag weer bij en als van ouds, staan we weer met mond open te kijken naar die lenige sprietjes op 50 meter hoogte. De middagtraining verloopt een stuk beter en we lopen met een opgewekte tred, door de miezerige regen, naar het winkelcentrum. Immers het Centre Pompidou, een indrukwekkend museum, is gesloten. Dat wordt shoppen…eh..althans dat denken we. De eerste winkelstraten zijn overduidelijk 'fermé' en dat stemt ons niet blij. We besluiten een gezellige pub binnen te gaan, om ons verdriet weg te drinken. De serveerster is duidelijk niet opgewassen tegen al die volle dienbladen, want ze gooit 2 volle theeglazen vol over de vloer (enigszins meegeholpen door de ongewenst hulp van ondergetekend, zo gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen). De boel wordt opgedweild, maar niet door huishoudster Rien! Sven de Grote weet nog een overdekt winkelcentrum en in 1 uur tijd racen Marianne en ik (en alle anderen natuurlijk ook) door alle winkels . Men weet daar niet wat hen overkomt met die horde oranje mensen. Marianne slaagt prima, maar zelf kan ik niet echt wat vinden. Wie weet later in de week nog een kans. Om 17.30 kapen we een bus, die ons via 2 rondjes kathedraal (een hele mooie!) naar de sporthal brengt. Daar de volgende bus terug naar het kasteel.

Het avondeten: voorgerecht tomaten-maissalade met mozzarella, het hoofdgerecht: heerlijk vlees met ‘ yukkie’-linzen (volgens velen baby-bruine bonen), gevolgd door een stukje appeltaart. We geven ze morgen nog 1 kans! Ik had niet gedacht dat ik na Canada nog weer zo’n plek zou vinden als Ye-Old-Balcony, maar inmiddels hebben we een pizzeria ‘ Rosa’ genaamd, omgedoopt tot ons stamcafé. Het idee om daar weer af te sluiten met een lekker bakkie thee, valt vies in duigen doordat een baldadig deel van de groep zich voor de deur opwerpt als Sinterklaaskoor. Alhoewel de inhoud van het volgende gedicht ons doet vermoeden dat het niet bepaald om koorknaapjes gaat. Reden voor hun optreden, als ze hun schoen zetten voor Kirsten en een gedicht + lied opvoeren, krijgen ze morgen wat in hun schoen. We zullen zien wie er braaf is geweest…

Opmerkelijke zaken:
1. Chinezen vliegen door de lucht, maar landen niet altijd op de trampoline
2. De Bailey’s smaakt weer prima
3. Ook Alice heeft nu een bontkraagje: de kasteelkat kruipt graag in haar nek.

Ik spreek jullie morgen weer. Als Lisanne en Joëlle hun synchroonwedstrijd hebben gehad. Ze springen als eerste om 10.00 uur, dus duimen maar!

x Alice