De Zwerfkatten van Metz

Het is 14 november en onze eerste volle dag in Metz is al lekker op gang. Gisteren een emotioneel afscheid bij de Balverzaal. Het uitzwaaicomité, bestaande uit de jarige René, de guppies van Sparta en enkele ouders, wenst ons veel succes in onze spannende week in Metz. Om 8.30 wordt er verzameld in Amersfoort met de hele Nederlandse delegatie. Bepakt en bezakt klaar voor vertrek. De eerste oranje accenten al aanwezig (onze favoriete kleur!). Marianne komt op hoge poten naar me toe. Of ik m’ mobiel wel bij me heb?! Eh…ik en mijn mobiel (dat is toch algemeen bekend?). Nee dus, want anders had ik gehoord en gelezen dat ze geen shirtjes van de Hennes heeft gehaald en geweten dat ik zelf extra moet inpakken. De verkoopdame had haar verteld dat ze vrijdag binnen zouden zijn. Niet dus! OK, dat wordt stinken!

Om 9.00 eindelijk het vertrek met de bus. Kirsten en ik hebben nog geregeld dat er wat balans in onze kleurstellingen komt (iets minder oranje), dus iedereen krijgt nog 2 nieuwe shirtjes. Saskia, Kirsten en ik verdelen de nieuwe kleding onder de ploeg en iedereen krijgt als goedmakertje een leuke pet (eh…oranje!). In de bus loopt mijn belrekening al aardig op. De wedstrijd in Ermelo is in volle gang. Ik wordt goed op de hoogte gehouden door Nelleke, Moenia en Karin. Rond 12 uur een korte tussenstop om illegaal te plassen en de welkome thee of koffie te completeren met heerlijk gejatte chocolaatjes. Het regent inmiddels gestaag( en dat heeft het al de hele week gedaan, zo horen we), dus we vluchten na 10 minuutjes weer in de bus.

Om 15.00 arriveren we keurig op tijd bij de sporthal in Metz, Les Arennes. In de ontvangstruimte staat wat lekkers en te drinken. Die Fransen zijn zo gek nog niet! Snel nog kaarten regelen voor de finale, want dat is de bond even vergeten te doen. Geen kaarten meer beschikbaar, we moeten het via de TV volgen. Lekker vanuit de luie stoel? Mooi niet, geen stoelen in de hal, u gaat maar staan! Hmm, toch een minpuntje. Om 17.30 gaan we met de bus naar het hotel. Een pitoresque kasteeltje compleet met slotgracht. Echter het kasteel blijkt slechts een jeugdherberg in vermomming te zijn. De ploeg moet worden gesplitst, er is geen warm eten meer voor ons en we hebben maar 6 douches en 4 toiletten voor de hele ploeg. Dat wordt niet geaccepteerd door onze del(elatieleider) Kirsten. We willen een ander hotel (en met ons ook de Denen). Na lang buiten wachten, het regent gelukkig niet meer, mogen we even binnen wachten. Onze Sinterklaasliedjes worden met groot applaus verwelkomd door de Kazachstanen. Na veel over en weer-gebel, wordt besloten dat we 1 nacht blijven en dan naar een ander hotel verhuizen. De helft van de ploeg slaapt in een bijhuis bij het kasteel en de rest, waaronder ik, hobbelt met koffer en al de 5 trappen op. Idyllisch is het wel, zo in mijn torenkamertje, maar deze Rapunzel wil toch liever een eigen douche en toilet. Half 9 gaan Kirsten, William, Milo en ik 15 pizza’s halen, we krijgen als dank gratis een fles wijn. In het bijhuis nemen we met z’n allen plaats in de gangen en eten we knus met z’n allen de pizza’s letterlijk van de grond. Daarna vertrek we graag naar onze kamers, want hoe eerder we slapen, hoe eerder we natuurlijk vertrekken naar het Hilton!

Hoogtepunten van de dag:
1. Oranje en rood past prima, zo vindt de kapitein
2. Niemand weet, niemand weet, dat ik ….. heet.
3. Fransen bakken prima pizza’s

Na een prima nachtje in onze torenkamer gaat om 7.15 de wekker. Het zonnetje schijnt dus het humeur gaat met sprongen vooruit. De Rapunzelharen geborsteld, gaan we maar alvast naar beneden voor een kort rondje om de slotgracht. Daar treffen we een gewonde Rien aan, die vanwege zijn rode trainingsbroek niet doorhad dat zijn knie open lag. Dat wordt boenen! Het ontbijt is karig, maar dat maakt niet uit. Morgen eten we luxe in het Hilton (toch?). Om 9.30 komt de bus en hobbelen we met koffer en al naar binnen. In de sporthal gekomen verkennen we eerst maar eens de trampolineruimtes, we hebben tenslotte nu onze accreditatie. Aangekomen in de trainingshal zien we nog net de Japanners volgens traditie buigen voor het materiaal (dank u dat ik hoogvlieger ook weer veilig mocht landen). Terug in de ontvangstruimte is ook Sven (wie kent onze schaapsherder nog) gearriveerd. Hij begeleidde de afgelopen week ook de Senioren en heeft met weemoed zijn suite verlaten, om aan te sluiten bij deze groep zwerfkatten. Tot onze schrik zien we Rien, met zijn huishoudklusjes-fobie, de embleempjes op de turnpakjes van de meiden naaien. Als dat maar goed komt!

Om 11.40 is het tijd voor onze eerste training. We trainen samen met de Chinezen en de Oostenrijkers. Die Oostenrijkers deren ons niet, maar menigeen voelt zich lichtelijk geïntimideerd door die Chinezen. Toch gaat de eerste training wel soepel. Iedereen kiest zijn eigen trampoline en springt de eerste serietjes. Na de training gaan we lunchen in een andere ruimte. Op het menu: boontjes, couscous, stukje vlees of kip en voor erbij nog wat fruit en een broodje. Het haalt het niet bij het pizza-op-de-grond-gebeuren, maar het kan er mee door! Na de lunch moet iedereen zijn wedstrijdkaart invullen en kunnen we lekker relaxen of rondlopen in het sportcomplex. Om 17.00 gaan we weer trainen en daarna hopen we toch eindelijk onze kamers in het Carlton te kunnen betrekken. Daarover later dus meer.

Hoogtepunt van de dag: Moet nog komen.