Wifi-loos, slapeloos, shoplous, maar met z'n allen

Dag allemaal,

Jullie hadden het niet verwacht, maar hier toch een berichtje uit het zonnige Portugal. Waar wij Spartanen weer een pittige, maar leuke wedstrijd hebben gehad. Dankzij de laptop van Saskia heb ik in Portugal weer een heerlijk verhaal kunnen schrijven, maar vanwege de jaar-kruik-kent-geen-internet-verbinding-situatie in het mooie Portugal, staat het nu pas op het web.

Na een voorspoedige reis, mede dankzij het strakke schema van Nelleke, komen we woensdagavond om 19.00 uur op vliegveld Faro. Daar moeten we nog even wachten op de vertraagde vlucht van de Ieren (hetgeen er voor zorgt dat menigeen wordt lekgestoken door de enthousiaste Portugese muggen) en daarna worden we naar de sporthal gebracht. We kunnen gelijk aanvallen op het avondeten, waarna ik te horen krijg dat de accreditatie de volgende ochtend wel kan plaatsvinden. De bus brengt ons in 15 minuten naar het hotel Pinhal do Sol, waar we nog fijne herinneringen aan hebben van vorig jaar. We blijken een gunstig schema te hebben, dus we kunnen bijna uitslapen voor de eerste wedstrijddag.
Op donderdag zitten we om 9.00 aan het welbekende overheerlijke ontbijtje. En een uurtje later staan we fris en monter te wachten op de bus, die hier in Portugal standaard (niet) op tijd rijden. Hier en daar wordt al flink gekrabd (aan alle muggenbulten, of zullen we zeggen muggebulden, van de avond tevoren). De training begint om 11.15 uur. Eerst mogen de meiden 45 minuten in de warming-up-hal en daarna achter de gordijnen 45 minuten in de wedstrijdhal. De training verloopt uitstekend, er is genoeg keus, dus iedereen vindt wel een lekkere trampoline. Na de training komt het eerste berichtje van Saskia, onze welgewaardeerde internationale jurylid, dat haar vlucht naar Portugal is gecancelled. Van Weeze moet ze terugrijden naar Rotterdam, om daar een vlucht te scoren naar Faro. Eerst lijkt het geen probleem voor de organisatie, maar later blijkt dat Saskia wel stond ingedeeld voor donderdagavond en dus moet er nog snel een nieuw jurylid worden gezocht. 2 uur later, na een lift van totale vreemden, wordt ook Saskia’ s vlucht vanuit Rotterdam uitgesteld. Inmiddels is het voor ons tijd om te gaan lunchen…en wachten…drinken…en al wat er komt…geen Saskia. Maar om 18.00 uur komt eindelijk het bericht dat ze kan gaan boarden. Om 18.30 kunnen Tamar en Roby gaan inspringen voor hun wedstrijd in de categorie onder 13 jaar. Tamar is als eerste aan de beurt voor de jury. Ze doet het prima, maar in haar verplichte oefening wordt helaas haar barani gestrekt afgekeurd. Haar keuze is beduidend beter en hierdoor bereikt ze op haar eerste Loulé-cup een keurige 20ste plaats. Roby springt een prachtige verplichte oefening en ook haar keuze (met alleen een wiebelhurk) gaat prima. Ze weet de 12e plaats te bereiken, hetgeen uitstekend is na een 27e plek vorig jaar. In de 2e groep springt Bobbi. Vorig jaar kwam ze op de 40e plek terecht. Nu, met 2 fraaie oefeningen weet ze de 17e plaats te bereiken (een geluksgetal voor Bobbi!), alhoewel…het scheelde weinig of Bob werd gediskwalificeerd vanwege een grote kauwgombal in haar mond. Ismay is in de laatste groep aan de beurt. Ze springt een wiebelige verplichte oefening, maar ze weet hem uit te springen. Haar keuze verloopt helaas minder, waardoor ze na 4 sprongen op de rand eindigt (33e plaats). De volgende groep brengt ons Brenda, die bij de Open Female-klasse uitkomt. Brenda, die al enige dagen hier in Portugal was, heeft al wat trainingsdagen erop zitten. Bij Pedro heeft ze niet geweldig getraind, die stond er bij en hij keek er naar, om het zo maar eens te zeggen. Maar bij Hugo is de laatste training wel goed gegaan. Nu op de wedstrijd laat Brenda een keurige verplichte oefening zien, maar bij haar keuze strandt het na 3 sprongen bij de rand (23e plek). Na een lange dag is het tijd om naar huis te gaan. De bus laat niet lang op zich wachten en na een gezellige sing-along-zangwedstrijd tegen de brazilianen, die wij fluitend weten te winnen, liggen de wedstrijdspringers van morgen en onze guppies van vandaag weer snel onder de wol. De leiding komt nog even bij elkaar voor een drankje, nadat we het verloren schaap Saskia in onze armen hebben gesloten.

Op vrijdag kunnen we weer lekker uitslapen. Met goed gevulde buikjes zal de bus om 10.20 vertrekken, echter die hebben we niet voorbij zien komen. Dan maar die van een half uur later, die precies op tijd vertrekt…of was het die van 10.20?? Er zit geen training meer aan vooraf, maar slecht een half uur warming-up per wedstrijdgroep. Lizanne komt uit in de eerste groep. Ondanks de zenuwen doet ze het boven verwachting. Twee prima oefeningen plaatsen haar op de 19e plek in de eindstand. De ronde erna komen Majella en Regina in actie. Majella die haar fliffis momenteel niet kan springen, maakt 8 sprongen bij haar verplichte, waarvoor toch wel de nodige aftrek volgt. Haar keuze verloopt wel goed en ze belandt op de 34e plaats. Regina springt een prima verplichte oefening, maar wiebelt wel haar keuze door. Hierdoor komt ze op de 36e plaats in het eindklassement. In de laatste groep zijn Anne, Joëlle en Melissa aan de beurt. Anne, die ook problemen met haar sprongen heeft, maar weer ver op de terugweg is, had als doel gewoon lekker te …. , maar haar suikerwaarden blijken niet gunstig. Beide oefeningen verlopen rommelig en moet ze afronden met een val op de mat (35e plaats). Joëlle daarentegen staat lekker te springen. Ze laat een wiebelige verplichte oefening zien, maar springt hem goed uit. Haar keuze verloopt uitstekend en dit brengt haar verrassend op de 14e plek. Een prima vooruitzicht voor de WAGC in november. Bij Melissa verloopt het minder. Ze ervaart wat problemen met haar dubbel-anderhalf en na haar verplichte oefening lukt het haar niet deze te maken in haar keuze. Een 34e plek is het resultaat.
Met wisselende resultaten op deze 2e wedstrijddag, gaan we toch goedgemutst naar het hotel terug. Alhoewel de buschauffeur niet bepaald een gezellige sfeer weet neer te zetten. We mogen niet met de hele ploeg in de bus, geen staanplaatsen! Dus dat wordt splitsen en met een stel zangloze Ieren (je snapt het niet) kun je het dan wel schudden. En Edith had nog wel zo goed haar liedjes ingestudeerd!!

Met slechts 2 finale finaleplaatsen (…Saskia en Karin staan ingedeeld voor het jureren, dus de naam van Sparta blijft hoog!) moeten we even een andere invulling bedenken van onze laatste 2 dagen. Eh…shoppen…zwemmen…Worldcup kijken…nagels laten doen…wij gaan ons niet vervelen! De kleintjes zijn sinds vrijdag al klaar voor het feest, hun nagels zijn gelakt en beplakt (er zit een nailartist in de zaal die voor een schijntje de afgekloven vingertjes van onze gupjes weer heeft oplapt). En eh..papa’s…niet vergeten…jullie vinden het allemaal prachtig hoor als jullie de 10 kunstwerkjes zien, denk erom! Het duurde tenslotte 2 uur per set (en het kostte geen drol, dus eigenlijk hebben we winst gemaakt!). Het is zaterdagochtend, de kinderen zwemmen bij het hotel, en Saskia, Karin en ik bereiden ons voor op de finales van de Loulé-cup. Vanochtend stonden er nog 2 in de finale, zo dachten we, maar in de zaal blijkt dat ook Karin inmiddels is uitgeschakeld in het jurypanel. Saskia daarentegen is ineens bij een ander panel ingezet en krijgt bijna een hartverzakking bij het naar beneden spurten. Pfff, dat ging nog net goed!! Bij Karin en mij rijst de twijfel... zullen we shoppen of kijken? Straks krijgen deze shopaholics nog ontwenningsverschijnselen....toch maar kijken wordt de uiteindelijke beslissing. We hebben nog tijd zat toch!!!!?? Om 14.00 begint de Worldcup-finale, die duurt vast niet langer dan 2 uur en daarna gaan we dan echt shoppen, zo nemen we ons voor (Nee, René, je blokkeert de rekening niet!). Inmiddels is de rest van Sparta ook gearriveerd om te genieten van mooie trampolinemomenten. Onverwacht zijn namelijk Tara en Kirsten via een geschoonde lijst met een laagterecord aan punten in de finale beland. Ze moeten als eerste van de 8 paren beginnen. Het wordt een wiebelige start die eindigt in een toch wel prima oefening. En al wat er volgt zijn nog wiebeligere oefeningen of valpartijen. Nadat ook het Chinese paar een mindere oefening hebben gesprongen is er ineens verrassend het goud voor Nederland. Als de winnaars langslopen, juichen we nedertrots met z’n 18-en alsof we minstens met z’n 1000-en zijn en krijgen als reactie naar boven: ‘Aso’s !’ Hmm, OK, die prijsuitreiking zullen we dan maar niet naar toe gaan. Achteraf blijkt het niet zo bedoeld te zijn, maar toch....

Inmiddels is het behoorlijk later geworden dan we dachten. Dat shoppen he...dat gaat dus weer niet lukken. Geen probleem, morgen nog ruime kans, althans, zo is het plan. Het is tijd nu om ons op te tutten voor wat hopelijk ‘the party of the year’ gaat worden. De verwachtingen zijn hoog. Immers we hebben het feest samen met de World-Cup-ers en het begint pas om 21.30 (maar wel met een banket)! Om exact 21.30 worden we door de bus opgehaald en naar een school gebracht. Roby schreeuwt enthousiast dat het er geweldig uitziet (vanuit de bus), maar binnengekomen schrikken we van de ellenlange rij voor het buffet en de nog langere diner-tafels. Helemaal achterin, op zo’n kilometer afstand (vanwege de gezellige groot-licht-lampen uitstekend te zien) bevindt zich een DJ achter z’n draaitafel, eenzaam op een dansvloertje van 3-tafels-bij-1-stoel, waarop 2 vreemde snuiters met hun idiote bewegingen de niet-enthousiaste springers proberen te vermaken. 30 minuten later komen we bij de borden aan, waar nog eten op moet worden geschept. Yes, we komen dichterbij! 15 minuten later bij de eerste pan: gatver...de...gatver... hetzelfde eten als de rest van de week!!!!!! Nu weet ik het zeker, die overtollige kilo’s (ja, ook ik heb ze) zijn na vanavond weg!
De kleintjes storten na anderhalve hap snel in, behalve Roby (die verontwaardigd van mama hoort dat haar dansenergie vanavond niet opgemaakt gaat worden), en worden door de mama’s meegenomen naar huis. Dat naar huis gaan blijkt overigens nog geen makkie. Na bijna een uur wachttijd zorgt een daadkrachtig optreden van Edith ervoor dat een onwillige doch onder-Edith's-indruk bedwelmde taxichauffeur zich met 100 km naar het hotel spurt, waardoor Aleida van paniek bij Pinhal do Sol bijna uit de taxi wordt gelanceerd. Zelf besluit ik bij de oudere meiden te blijven en alsof we het erom doen: op het moment dat de guppies vertrekken, begint de DJ eindelijk zijn ding (sorry Ro!). Na 5 liedjes bekruipt ons het gevoel...ze lijken allemaal wel erg veel op elkaar. Die DJ geniet blijkbaar zelf het meest van zijn beat. Even na enen is de koek wel zo’n beetje op en staan we klaar voor de bus. Het wordt weer een gezellige busreis, waar ik onze trainingsstage in Japan in 2012 al bijna rond heb voordat we bij het hotel terug zijn. Het Japanse jurylid vertelt me voor de zoveelste keer dat mijn dochter (ja René, ook de jouwe) wel een heel mooi meisje is. Daar zal ik mister Tokio de komende 2 jaar maar veel aan herinneren. Majella vermaakt zich ook prima met alle mannelijke aandacht. Alhoewel de overenthousiast Portugees van het feest , die haar nu nog de nekhaar-overeind-kriebels geeft, haar wel wat oplettender maakt. Het is 02.00 uur als ik in bed lig, met een half-luisterend oor naar eventueel voorbijrazende trolleykarretjes. Slechts 1 keer kom ik ten onrechte m’n bed uit om Olivia en Brenda bij hun lurven te kunnen grijpen, om er vervolgens achter te komen dat de mensen die door de gang razen toch echt legaal met hun koffers de taxi proberen te halen (ehm, zag ik er wel leuk uit in mijn pyjama met wilde haardos??). Heeft het dreigement van René op woensdag dan echt indruk gemaakt!!???

De volgende morgen staan we lekker laat op. Na een laatste zo-eentje-wil-ik-elke-dag-wel-ontbijtje staan we om 10.15 uur bij de receptie. We worden met 3 busjes naar het strand gebracht. We kunnen tenslotte niet zonder een verse chocoladebruine teint naar huis komen (immers zonder bekers moet je er wel wat tegen over stellen). Het duurt niet lang of het zonnetje bakt er lekker in. Karin en ik krijgen de mogelijkheid om, als mislukte shoppers, om 13.30 naar Villamoura te gaan om te shoppen, speciaal geregeld door Nelleke en Aleida. Ware het niet dat we om 13.15 uur ruw uit die droom gerukt door dezelfde 2 genieperds. Door mijn korte nacht zag ik die echt niet aankomen! Dat Kool-virus slaat volgens mij langzaam over. Hoe gaan we dat de volgende keer aanpakken, Karin? Hoe dan ook, de bankrekeningen moeten we dan maar op het vliegveld gaan plunderen. Om 15.00 worden we opgehaald bij het strand, nemen we nog een korte plons in het zwembad bij het hotel en dan staan we omgekleed klaar voor de bus naar het vliegveld. Dit keer geen mug in zicht, en dat komt goed uit, want Bobbi’s wang is weer terug bij het oude formaat. We hebben nog een uur om te winkelen en die besteden we goed. Een luchtje hier, chocolaatje daar, een leuk kadootje voor de thuisblijvers en dan is het boarden. Na een voorspoedige vlucht landden we rond middernacht op Weeze...of was het nou Niederrhein?? We nemen afscheid alsof we elkaar maanden niet gaan zien, maar sommigen zien we al weer over een paar uurtjes.

Het is nu maandagavond, de eerste werkdag zit er op en de after-eventdip is reeds toegeslagen (ik wil weer teruhug!!!). Ik hoop dat iedereen ondanks de vertraging toch geniet van het verslag. De volgende keer zal zijn vanuit Metz als we op het WK onze neuzen weer laten zien.
Oh ja...nog even deze...Nelleke had blijkbaar ook een kort nachtje: een trampoline moet je wel eerst opvouwen als je hem wegrijdt, maar dat weet niet iedereen, ha ha. Nee Nel, dit was nog niet terugpakken...dat kadootje krijg je later. Maar jij weet lekker niet wanneer!!!!

Dikke kus Alice