De vloek van de regenwolk

Poepiejaloers was menigeen die hoorde dat wij op Koninginnedag 2010 een demo in Amsterdam zouden geven. Stinkend jaloers toen ze hoorden dat we naast Radio 538 zouden staan. Groen van jaloezie toen anderhalve week geleden de weersvoorspelling op bloedheet werd gezet.
Allemaal terecht natuurlijk, want wij, die sinds Leidse Plein 2007 Amsterdam toch wel een warm hart toedragen, mogen wel en zij lekker niet. Hieronder het verslag van wederom een onvergetelijke Koninginnedag, alhoewel....

Om 7.45 trap ik op de rem voor het huis van Moenia. Na 2 x bellen gaat er op zolder een raam open en wordt een slaperig hoofd naar buiten gestoken: ‘Ik ben er over 5 minuten!’. Ik had het kunnen weten...Moenia en Koninginnenacht! Snel naar de zaal, waar de vrachtwagen en het merendeel van de ploeg al klaarstaat. 7 minuten later scheurt er een grote bestelbus de parkeerplaats bij de Balverszaal op en wordt Moenia de deur uitgeduwd. Ze heeft mijn EN haar buurman weten te strikken voor een lift. Om 1 minuut voor acht is ook de familie Foppen gearriveerd en kunnen we eindelijk op weg naar Amsterdam. René zit bij Kees in de auto en Roby en ik rijden met Gertrude mee. Het is redelijk rustig op de weg en een uur later rijden we de snelweg in Amsterdam al weer af. Het kost Jan Henk nog wel wat moeite om P15 te vinden, maar gelukkig kijkt hij regelmatig in zijn spiegel.

We moeten onder het viaduct door naar station Amsterdam-Zuid lopen en dan staan we direct vooraan tussen de beide WTC-gebouwen. Er loopt vanuit het station een paars-groene loper die al dat gezellige, geïnteresseerde en vrijgevige publiek langs ons moet loodsen richting de 538-tent. Eenmaal op de plek van bestemming blijken de windvlagen en donkere regenwolken niet van de lucht te zijn. Voordat besloten wordt de trampoline’s neer te zetten, worden er aardig wat rondjes over het ‘plein met perken’ gelopen om te zien waar we passen, waar het minder dan windkracht 10 zal zijn en waar de partytent dus goed stand zal houden. Terwijl we wachten op een geschikt moment, gaan de meesten van ons even een kijkje nemen aan de andere kant van het busstation, waar het 538-podium staat. Immers je moet je tijd nuttig besteden. Even een afspraak gemaakt met de DJ dat zijn muziek niet harder mag dan de onze en daarna snel die unieke foto met die coole 538-hummer-limousine, natuurlijk gemaakt voor de jaloerse thuisblijvers. Uiteindelijk, ’t is waterig maar droog, besluiten we om, een uurtje later dan gepland, toch de trampolines op te zetten. Tijd dus voor de springers om zich op te warmen en voor de collectanten om hun mooiste lach op te zetten.

De trampolines staan koud 5 minuten of het begint te miezeren, maar 'wij bikkelaars' zijn met maar 1 doel hier gekomen: een demo is gevraagd, een demo zal het worden! Dus wij zetten onze verkoper nummer 1 in: ‘He daar, wacht es even, niet doorlopen, even blijven staan hoor. Wij zijn namelijk die wereldberoemde springers van Sparta uit Ermelo’. Jaco weet het allemaal mooi te brengen hoor, maar maakte voornamelijk indruk op de Sparta-ploeg. Oh wacht, nee maar, er staat zowaar een papa met 2 kindjes. Gelijk maar op de trampoline dan. De eerste zitsprongen worden gemaakt en dan ontdekt Jaco ineens een horde publiek die het treinstation verlaat. Het is NU tijd voor demo’s. OK Jaco, dat moet dan maar, maar ik was wel net lekker aan het lesgeven hoor, aan dat ene meisje! We zetten de muziek op de hard-maar-net-niet-hard-genoeg-om-538-te-overstemmen-stand en de meiden springen dan eerst Rood, gevolgd door Jump. Het gaat allemaal goed, ondanks de miezer, windvlagen en de glibberige matten. OK, waar is die papa nu gebleven? Ik had beloofd salto te doen met z’n dochter. En die massa jongeren? Ook al lang voorbij gelopen. Zouden ze wel gekeken hebben?

Het is even rustig en dus kijk ik even rond wat iedereen aan het doen is: de kinderen staan te klappertanden in de partytent, tezamen met wat ouders die met wat drinken en lekkers toch een klein Oranjefeestje proberen te bouwen. Bij het station en op de fraaie loper zijn Nicole, Edith, Moenia en Eric de voorbijgangers aan het bestoken met de collectebussen, waarbij Eric het door zijn geflirt bijna aan de stok krijgt met de partner van een lieftallige jongedame. Naast de trampolines zie ik ineens dat Jaco een klein succesje heeft geboekt met zijn verkooppraatjes. Ze zijn alleen bepaald geen 12 jaar, Jaco!!! Een meisje en jongen van rond de 18 (al dan niet met 1 of 2 slokken op) krijg ik op de trampoline. Ze zitten zelf een blauwe maandag op turnen, dus dan weet je het wel, die hoef je geen les te geven, want die weten alles al en kunnen alles al. Gelukkig blijft het meisje rustig, want die heeft zich net geblesseerd bij een soort van barani die ze thuis moest doen. Vooral weinig doen is mijn advies. De jongen moet ik even goed toespreken, want ik voel de bui al hangen! Z’n maten staan naast de trampoline en die willen maar 2 dingen: salto’s...en daarbij hard op je plaat gaan! ‘Wil je buiksprong met of zonder matje?’ ’t Is wel stoerder zonder mat natuurlijk!’ ‘Maar dan kan je wel door je rug gaan!’ ‘Welnee, ik heb hem vaker gedaan!’ Doen dus maar. Meneer springt 4 meter naar voren, is een beetje langzaam, en dan wil de landing nog wel eens voeten-buik-neus verlopen. ‘Vooral niet reageren, ik deed me geen pijn en die schaafwond op m’n neus zat er al! Heus waar!’
‘Nog even salto doen met de juf en mijn eigen originele barani tot zijlig op de mat en ik heb weer gescoord bij m’n maten. Dank voor ‘de les’ juf, ik heb veel (over mezelf) geleerd!’

We besluiten nog 1 keer Tarzan en Jump te doen en dan vinden we het wel heel erg nat worden. De zeilen worden over de trampolines getrokken en we trekken ons massaal terug in de partytent van 3x3 meter. Voorlopig gaat het niet droog worden, dus de springers en ouders mogen wat rondlopen als ze dat willen. Nicole komt erachter dat je ook kan collecteren als je er niets voor teruggeeft. En eh..leugenaars pikken we er zo uit. Ze voelen zich zo schuldig dat ze uit zichzelf terugkomen om hun boete te betalen. Na een tijdje komt er een groepje meiden terug. Ze hebben samen met Gertrude in de hummer een rondje door Amsterdam mogen rijden. Eh, Gertrude, dat vindt Jaco niet zo leuk hoor! Beetje de VIP uithangen zonder hem!?

Het is 13.00 uur en we staan nu toch al wel heel lang te wachten tot de buienradars op de diverse mobieltjes het gezamenlijke ‘sein-droog’ geven. Maar dat lijkt voorlopig niet te gebeuren. ‘Hoe staan de buien bij jou, Jan Henk? Hmm, tja niet best Jaco, en bij jou? Tja, zeker tot 14.00 uur regen, en bij jou, Jan Henk? kDenk dat het wel 15.00 uur wordt, Jaco’. Als kleine jongetjes spelen.....
Na 20 belpogingen lukt het Jaco de opdrachtgever te contacten, om aan te geven dat we willen stoppen. Redenen: 1. te veel regen, ergo te weinig demo’s, 2. te veel jongeren, ergo te weinig geld. Om 14.00 uur is de vrachtwagen weer propvol geladen en besluit het merendeel van de ploeg om lekker naar huis te gaan. Cornelissen & Co, Jut & Jul (lees Lisanne en Brenda) Hester, Frank en ik besluiten nog 1 rondje te richting de vrijmarkt. Als rasechte Grunniger en tegenwoordig Ermelose, valt op hoe druk het hier toch wel is op zo’n dag. Wat echter het meest opvalt is dat het droog geworden is en de lucht langzaam lichter is geworden en opentrekt. Dat hebben wij weer!
Uiteindelijk besluiten ook wij om naar huis te gaan. Alleen Lisanne en Brenda laten we achter om nog even lekker Koninginnedag in Amsterdam te beleven. Maar wij moeten gaan. De boel moeten nog worden uitgeladen en daarna gaan we nog met een aantal de dag feestelijk afsluiten met een acuut-ingelaste barbeque in het bouwval-wordt-bijna-paleisje van Edith en Gerco.
Na het uitladen en snel thuis omgekleed, komen ook René en ik aan bij het stulpje van de familie Foppen. Het Oranjefeestje is al in volle gang. De kids genieten volop op de trampoline en de waveboards en de ouders kletsen, onder het genot van een hapje en drankje, nog lekker na over een wederom bijzondere Koninginnedag. Alhoewel de regen ons al enige maanden achtervolgt in onze demo’s, kunnen we met recht zeggen dat zo’n puik georganiseerd Foppen-feestje deze dag toch weer in een zonniger licht heeft gezet. Hartelijk dank daar maar weer voor!!

Tot slot wil ik langs deze weg nog even iedereen bedanken die zich zo hard heeft ingezet om de Koninginnedag-demo 2010 te organiseren, in het bijzonder Jaco. Echt top Jaco, aan jou heeft het niet gelegen (en eh..je hebt lekker toch weer in een vrachtwagen(tje) kunnen rijden!). Verder ook een bedankje voor iedereen die er toch maar weer in weer en wind stond, om er voor te zorgen dat de kids hun ding weer kunnen doen. Helaas zijn we toch steeds afhankelijk van het weer, dus jullie snappen het al, we zoeken nog iemand met connecties bij de weergoden.

Dikke kus, Alice