Bob is de naam!!

Laatste weekend februari, en dat betekent meestal 1 ding: de Niederrheincup in Kempen. Dit keer voor het eerst 2 dagen, want op zondag mogen de jongsten van ons team hun kunnen laten zien. Op zaterdag is het als van ouds weer vroeg opstaan. De wekker gaat om 5 uur. De tassen zijn gelukkig al gepakt, dus het is douchen, aankleden en brood smeren. Om 5.45 worden Roby en ik opgehaald door de familie Rozendaal, die Aleida en Melissa al hebben opgehaald. Passen deze 2 slanken dennen er nog bij? Tuurlijk!!
Om 6.00 zijn we compleet en vertrekken we bij de Balverszaal. Roby, Melissa en Aleida grijpen de eerste de beste kans aan om in een ruime auto te zitten, met als gevolg dat door de verhuizing de auto van Hennie nu weer overvol zit. In een zee van ruimte wordt deze coach nu naar Kempen gechauffeurd. Een uiltje knappen in die weldaad aan space zit er echter niet in, het wordt al gauw gezellig bij de Rozendaaltjes. Aan het einde van de rit weet ik alles over Majella en haar aankomende romance. Moeders!!! Bijna bij de zaal, zien we dat de tomtom van Hennie haar abusievelijk de binnenbaan instuurt en dat leidt tot grote verwarring. Gelukkig heeft Anne die van haar ouders aan de Rozendaaltjes gegeven en kan Hennie haar overvolle bolide weer achter de onze scharen.

Het zal weer een drukke wedstrijd worden, dat is duidelijk. De duitse clubs zijn er weer in grote getale vertegenwoordigd, maar ook de Spanjaarden hebben weer een hoop talenten meegenomen. En dit jaar ook met een nieuwe Jong Talent-groep, dus die zullen ons wel weer verrassen. Het inspringen verloopt lekker, iedereen schaaft de laatste ruwe randjes bij, in de hoop er straks beter voor te staan. Bij de juryvergadering blijkt ineens dat Sparta geen jurylid hoeft te leveren. Althans...zodoet Aleida ons geloven. Want tja, als men de eerste reserve oproept, Aliba Sjoer, die kennen wij ook niet. De volgende die de pineut is, komt van Alkmaar, dus Aleida neemt met een gerust hart weer plaats op de tribune.

Uiteindelijk is het tijd voor de wedstrijd en de eerste die aan de beurt is, is Melissa bij de Jeugdmeisjes. Haar verplichte oefening wordt beloond met hoge zevens. Daarna is het tijd voor haar nieuwe keuze-oefening met een hogere moeilijkheid. Het eind past ze wat aan, maar het lastige begin en middenstuk verloopt prima. De totale score brengt haar op een uitstekende 16e plaats in het eindklassement. Bij de Junioren, met ruim 50 deelnemers, is het de beurt aan Regina. Zij kan de laatste sprongen van haar verplichte oefening niet meer goed maken. Maar de keuze-oefening wordt tot een goed einde volbracht. Hiermee eindigt ze op de 39e plaats in het eindklassement. Hetzelfde lot valt Majella ten deel. De verplichte kan ze niet goed eindigen, maar met haar nieuwe keuze-oefening behaalt ze wel een goede score en dat brengt haar de 43e plaats in de totaalstand. Anne, die in dezelfde groep springt, laat een loeihoge verplichte oefening zien. Ook haar keuze-oefening verloopt soepel en daarmee behaalt ze een uitstekende 18e plaats. Lisanne springt in de laatste groep. Ze begint met een keurige verplichte, maar na een moeizame dubbel (die haar de hele dag al parten speelt), lukt het haar niet om goed door te springen en halverwege de oefening gooit ze de handdoek in de ring. Een 46e plaats is het gevolg.

Het is een lange dag geweest met helaas niemand in de finale. De meesten gaan uiteindelijk naar huis, maar Roby en ik blijven natuurlijk voor de wedstrijd morgen. Melissa, die graag nog een dagje bij juf en de kleintjes blijft, mag blijven mits goed op gepast door ondergetekende. Bobbi en Roby zijn de enige van Jong Talent die er al zijn en zij kunnen na de finale en de prijsuitreiking nog even een korte training doen in de zaal. We hebben niet zoveel tijd, dus besluiten (samen met de Hülsenbeckjes en Marianne) om de finale over te slaan en lekker een hapje te gaan eten bij die supergoedkope doch overheerlijke pizzeria om de hoek (waar we overigens met de auto naar toe gaan, want Karin vreest dat, nu het licht is, ze de pizzeria niet terug kan vinden). De pizza’s en pasta’s smaken overheerlijk, maar ja, als je net een vol bord met salade in de zaal hebt gehad, gaat er niet meer zoveel in. En na mijn omgekeerde maag van maandag, een verhaal waarmee ik menig tafelgenoot niet zo blij maak, zie ik het niet zitten om de lasagna helemaal soldaat te maken. Zoals verwacht missen we net de spectaculaire mannenfinale, maar gelukkig missen we dat ozo leuke clowntjesoptreden van de Kempener kleuters niet. Hoog tijd om te trainen en dan lekker naar het Van der Valk om het ongetwijfeld heerlijke bed in te duiken. Na een korte maar prima training is het tijd om te gaan. Zonder tomtom en met Karin als chauffeur is het best lastig om in het donker het hotel te vinden, maar als ze dan op foute linksaf-aanwijzing van Marianne, geheel volgens Karinstijl naar rechts stuurt, kom je dus, als bij wonder, gewoon op de bedoelde locatie aan. De ideale combinatie dus!

Na het regelen van de kamers, wat bij de ploeg van KDO wat langer duurt, is het voor Melissa, Roby en mij echt tijd om naar bed te gaan. Snel douchen en nog even naar de duitse variant van Popstars kijken. De unanieme reactie: ‘kon het nog slechter?’, en dan gaat om 22.30 het licht uit en vallen we rustig in slaap...totdat om 22.45 Rene belt...iedereen weer wakker...’ik dacht je zit wel lekker te borrelen met Karin'. Nee schat, ik lag te slapen met de meiden. De rust keert weer, totdat vader Schuur om 23.00 een sms-je stuurt naar Melissa, die deze snel wegdrukt, met de gedachte: ‘ik slaap, morgen ben je de eerste!’. En dan kunnen we eindelijk wegdromen.

De volgende ochtend (vandaag dus) gaat om 7.00 uur de wekker (althans de biologische, want mijn mobiel heeft het niet gedaan). Twas toch een kort nachtje, maar dat zijn we na de vorige dag wel gewend. Het past overigens wel bij mijn bed (een bijzetbed), want die was ook te kort (en dat is best knap voor dat kleine lijf van mij!). Snel allemaal wassen en klaarmaken voor de dag. Om 8.00 zitten we aan het ontbijt, te genieten van al het lekkers van een rijkelijk gevulde buffettafel. Even na half negen rijden we weg bij het hotel en als we aankomen bij de sporthal zien we net de rest van de Sparta-ploeg aankomen. Timing is everything.

De meiden hebben zin om te beginnen en na een korte warming-up staan ze in de rij. Elke trampoline moet even worden uitgeprobeerd, want ja, we willen natuurlijk wel de lekkerste. Na ruim een uur heeft iedereen wel een tevreden gevoel en is het wachten op de start van de wedstrijd. Om 11.00 uur is het zover en begint de oprun (Huh? De wat? Jawel, in Duitsland marcheren ze niet op, maar rennen ze op, dus die naam Einmarsch slaat als een tang op een varken!).
De eerste groep zijn we vrij en daarna is het de beurt aan Annemijn en Bobbi. In hun jaargang 2001 is het een spannend toernooi. Annemijn springt een prima verplichte oefening. Kort daarna is Bobbi aan de beurt, die volledig geconcentreerd naar de verkeerde trampoline loopt. Melissa roept de juf en de juf roept Bobbi. Ah ja...das waar ook, ik sprong op de achterste trampoline! Ze springt een prima verplichte, die onverwacht iets minder wordt beoordeeld dan Annemijn. In de keuze-oefening springen ze er allebei weer duidelijk bovenuit en Annemijn komt onverwacht op de eerste plek terecht en dus de finale. Bobbi volgt haar op de voet op de 2e plek.

De volgende groep begint en het is de beurt aan Roby. Ze springt een keurige verplichte en krijgt tot de gruwel van elke coach en verontwaardiging van haar mama zessen en lage zevens. De jury lijkt wel in slaap gedut! Haar keuze, die op 2 wiebelsprongen prima volgt, heeft hetzelfde lot, maar aan het einde van de groep staat Roby op plek 3. Nog 1 groep te gaan, dus een kans om bij de beste 8 te komen, zit er nog dik in. De volgende ronde is het de beurt aan Tamar en Ismay. Tamar springt in dezelfde categorie als Roby (jaargang 2000). Haar verplichte, die ze in recordtempo heeft aangeleerd, verloopt heel goed, totdat ze ineens achterop de trampoline staat. Ze besluit de laatste 2 sprongen weg te laten en dat is een verstandige keuze. Zonder problemen springt ze kort daarna een prima keuze, die haar naar de 14e plek terugschuift. Ismay springt in de categorie 1999 met ruim 30 tegenstanders. Ze is best zenuwachtig, want ja, die verplichte is wel een rotoefening. De verplichte loopt niet lekker, ze knokt tot het eind, maar moet uiteindelijk opgeven. Haar keuzeoefening verloopt beter, maar aan het eind besluit ze een nieuwe combinatie uit: salto achterover B-salto voorover B. Een handen-voeten-landing is het gevolg. De jury geeft er niet om, maar van de juf krijgt ze de originaliteitsbonus. Een 26e plaats is het resultaat.

Als na Ismay de laatste heeft gesprongen, gaan we snel door naar de finale. Roby blijkt ook als 5e te zijn geplaatst. Na 15 minuten warming-up begint een spannende finale. Als eerste de categorie 2001 en na 6 springers mag Bobbi eindelijk starten. Ze laat haar beste oefening zien en krijgt hoge cijfers van de jury. Voorlopig op plaats 1, maar dan moet Annemijn nog. Die springt een keurige oefening, maar laat de laatste sprongen wat strakheid liggen. Onverwacht zakt ze terug naar de 4e plek, een zure appel waar ze goed doorheen bijt. Het eindresultaat is er natuurlijk maar eentje: Bobbi wint de Niederrheincup! Een geweldige prestatie als je pas 8 jaar bent. Direct daarna volgt de 2000-finale. Roby moet als 4e springen en laat haar allermooiste oefening zien, anderhalve punt meer dan de vorige oefening en voorlopig plaats 1. Maar de meiden na haar zijn goed en hadden al een voorsprong vanuit de voorrondes. De nummer 1, een Spaanse, schiet ineens naar de rand en Roby weet daarmee nog een plekje te klimmen. Een puik resultaat, maar wel jammer van die slapende jury bij de verplichte.

Het was een prima wedstrijd en de meiden hebben een hoop geleerd. Na de prijsuitreiking, is de ultieme beloning natuurlijk een bezoekje aan de MacDonalds. Maar eerst is het nog even op het podium klimmen voor Bobbi. Een waardig opvolger van onze Romee, die we, puur om de duitsers eens een kans te geven, voor de verandering even hebben thuisgelaten. Karin, die, omdat ze de hele dag heeft zitten jureren, dus niets van Bobbi heeft gezien en zich de hele dag heeft lopen irriteren omdat alle andere juryleden zo slecht jureerden, heeft Janny opdracht gegeven om steeds te filmen. Tot op heden is nog onbekend wat die camera heeft opgenomen, want hij liep voortdurend vast, maar gelukkig staat er dankzij Jaco in ieder geval 1 filmpje nu op youtube, met Bobbi’s beste oefening.

Zonder tomtom rijden we in stromende regen achter Nelleke aan, op weg naar de Mac in Barneveld. Met veel gezellig geklets en omhoogspattend water blijkt het lastig volgen en uiteindelijk, na ons geweldige bordleeskunsten, worden we door Jaco nog net behoed voor eindpunt Rotterdam en komen we slechts 15 minuten later aan bij de Mac dan de anderen. Iedereen geniet hier van zijn/haar welverdiende maaltijd en daarna is het echt tijd om naar huis te gaan. De Niederrheincup is weer voorbij en hopelijk hebben jullie een beetje mee kunnen genieten van de belevenissen van onze ploeg. Over een maand volgt wellicht een verslag van de Grenzlandcup, maar deze juf is daar helaas niet bij. Over 2 maanden volgt in ieder geval een verslag over de Ostsee-Pokal, die ontzettend leuke wedstrijd in Satrup en wederom met onze jonge spruiten. Tot dan in ieder geval.

Xxx Alice