From Russia, with medals

Nou, ze zijn weer thuis hoor. En wat een geweldige rentree hebben ze gemaakt. Maar voordat we daar aankomen, even hoe de dag verliep.

Na lekker te hebben uitgeslapen, zijn Roby en ik door Piet en Melissa afgehaald, om mee te rijden naar Putten, waar de bus, met deels Koolmezen, deels Spartanen (en hier en daar een combinatie van de twee), gaat vertrekken. Een bus, om natuurlijk onze grootheden mee op te halen van Düsseldorf. Op de parkeerplaats krijg ik gelijk van Marianne een fles bubbels en kroon in de handen gedouwd. Tis tenslotte de kroon op René zijn werk en daar moet op gedronken worden. Leuk idee, dus dat nemen we mee, alhoewel ik betwijfel of René de kroon gaat opzetten. Maar Marianne kent René langer dan vandaag.

Na een gezellige reis van 2 uur, waarin de sfeer goed op gang wordt gebracht door een dvd van een Michael Jackson-concert, komen we eindelijk aan in Düsseldorf. Het is even zoeken naar de juiste gate 7-9, maar als we die gevonden hebben (en de slingers en confetti van de grond zijn geraapt bij gate 10-12), settelt de fanclub zich eens goed voor de uitgang. De schoonmaakster komt een aantal keren de vloer dweilen, totdat Esther haar vriendelijk verzoekt om alle slingers en confetti te laten liggen tot onze kanjers zijn gearriveerd. Gedwee druipt de dame af. Om even later haar bazin te sturen, die verbolgen meldt dat het haar enige schoonmaakster is en of we er toch vooral niet zo’n bende van willen maken. Alsof we dat nu nog kunnen terugdraaien! Het vliegtuig is inmiddels geland en de fanclub wordt langzaam zenuwachtig. Vooral de kids hebben er zin in. Hun neuzen zitten regelmatig bijna tussen de automatische deuren, behalve die van David (Romee’s vriendje), die zich angstvallig op de achtergrond houdt met zijn prachtige roos.

Om ongeveer half vijf begint het gegil: Steffie en Romee, met de medailles natuurlijk om, komen als eerste door de deuren en de slingers en confetti knallen letterlijk om hun oren. De eerste knuffels volgen en natuurlijk de balconscene voor Romee en David. Vervolgens René met zijn meiden op de foto, alledrie gekroond en wel. En dan eindelijk kan ook ik iedereen verwelkomen. Heb ik iedereen gehad? Denk het wel, totdat ik René beteutert voor me zie: ‘..en ik dan!?’ Ben ik uitgerekend mijn eigen man vergeten, ik liep er gewoon voorbij! Hopelijk heeft m’n knuffel het een beetje goed gemaakt.

Na een half uurtje is het toch wel tijd om de bus weer in te gaan, we hebben nog een 2 uur durende reis voor de boeg. Onder de energieke muziek van Michael Jackson keren we huiswaarts. Er wordt gezellig bijgekletst en kadootjes worden uitgedeeld. Wat een wereldtijd hebben ze toch gehad. Alhoewel Rusland voor de meesten geen land is om weer naar terug te keren, was dit een reis om nooit te vergeten. Morgen volgt nog een feestelijk onthaal in de Balverszaal, met sponsoren, SkyHigh-leden, springers, ouders en dan gaan we het normale leven weer beginnen. Op naar een nieuw avontuur, een nieuwe uitdaging. Volgen jullie ons weer op onze volgende reis? Dan gaan we met bijna de hele club naar de internationale Forza-cup in Goes (toch een klein beetje buitenland).

Voor nu, welterusten allemaal en wellicht tot in Goes.

Xxx Alice