Doe mij maar Portugal elke dag!

Dag allemaal,

Tot mijn grote spijt heb ik jullie niet dagelijks kunnen onderhouden met een bedtime-story vanuit Portugal. Je gelooft het misschien niet, maar nergens konden we draadloos internetten, en dat in 2009 in West-Europa! Er zijn andere manieren om je weblog te vullen, maar na mijn sms-hand uit Jordanie, heb ik besloten om jullie het hele verhaal dan maar te vertellen na thuiskomst. Dus ga er een lekker voor zitten, want hier komen dan onze 5 grandiose dagen in Portugal:


Dag 1 – Eén volle koffer vult vele kleintjes

We hebben er lang naar toegeleefd en daar gaan we dan: een nieuwe onbekende wedstrijd in het warme Portugal: de Loulé-Cup. Het is 16 september en de wekker gaat om 8.00 uur. Roby en ik zijn beide al vrij en kunnen rustig de laatste spulletjes inpakken voor Portugal. Om 10 uur nog even de auto aan kant maken, ze zouden eens commentaar geven op de laag stof, en dan het dorp in. Ik heb nog even een nieuwe bikini nodig, want het blijkt dat we een zwembad bij het hotel hebben. Die bruine teint volgt hopelijk over 2 dagen al, maar zonder leuke bikini staat dat toch minder. Om kwart voor twaalf komen we bij de Balverszaal aan, maar we zijn niet eens de eersten. De familie Rozendaal staat ook al paraat. Druppelsgewijs komen de anderen er ook aan. Het is even kijken hoe we de bagage gaan verdelen, zodat het er allemaal in past. Om 10 over twaalf vertrekken we dan toch echt naar Weeze, het vliegveld vlakbij Dusseldorf. Vooral niet dat andere vliegveld pakken, want dan zitten we toch echt verkeerd, zo weten een aantal experts ons te vertellen. 1000 meter voor Barneveld bedenk ik ineens dat we er wel af moeten, want we moeten Bobbi, Karin en Regina afhalen. Snel Olivia bellen, die vooraan scheurt, en gelukkig neemt die op. Ze moet er direct af en bij de MacDonalds wachten de anderen ons dan al op. Tijd voor een laatste plaspauze en dan gaan we toch echt op weg naar het vliegveld. Het tempo zit er goed in (Olivia houdt stug vol dat de auto van Nelleke niet hard kan rijden) en om 14.00 uur komen we, na een extra rondje parkeerplaats, aan op het vliegveld in Weeze. Een superklein gehucht, maar het ziet er verzorgd uit. We moeten nog wel een uurtje wachten voor we de bagage mogen afgeven, dus we besluiten even een broodje te gaan eten. Om 15.00 gaan we in de rij staan voor de bagagedrop en opeens herinner ik me dat m'n portemonnee nog in de auto ligt. Er staat een lange rij, maar als ik snel ren, ben ik vast op tijd terug. Na een sprintje op middelhoge hakken arriveer ik bij de balie, waar de eersten van ons klaarstaan voor de bagagedrop. Er blijkt een klein misverstandje te zijn over de hoeveelheid kilo's die je mee mag nemen. De een roept 12, die 15 en weer eentje 20. Aleida denkt slim te zijn geweest met 20 kilo voor haar en Melissa samen in 1 koffer. Helaas vind de baliemedewerkster dat wat minder leuk en Aleida mag gaan overpakken in 10 andere tassen en koffers, zodat het gewicht omlaag gaat. Ook Nelleke moet haar camera en de kleren van Ismay in mijn koffer gooien, waardoor ik net op 14,7 kilo kom en lachend mijn koffer kan afgeven. We mogen gelijk door de douane, waar zowel Roby als ik flink door de mangel worden gehaald. Beide krijgen een bodysearch en moeten de tassen openen. Ik wordt even streng aangekeken vanwege een bakje fruit dat ik in mijn tas heb en moet die dan ook met tranen in de ogen afstaan aan de prullenbak. Als we al een tijdje in de rij staan om de bus naar het vliegtuig in te mogen, komen we de sporters uit Heerenveen eindelijk tegen. We zaten ons al af te vragen of ze wel bij ons in het vliegtuig zaten. Ze sluiten de rij, maar presteren het om vóór ons het vliegtuig in de gaan. De verklaring: het overkomt ons gewoon. En zo zou het de hele trip in Portugal gaan. Geeft niks, wij denken gewoon: de eersten zullen de laatsten zijn. Na een 3 uur durende geruisloze vlucht vol gezellig geleuter, gezang en gekleur, landen we op Faro met een stralend blauwe lucht. Zoals beloofd worden we keurig afgehaald en rechtstreeks naar de sporthal gebracht. Een enorm gebouw met een tent waar we direct kunnen aanvallen op het avondeten. Het probleem is echter dat de bus naar het hotel pas om half elf gaat. Ze kunnen het niet vervroegen, want de Canadezen moeten nog aankomen en het zijn gemeentelijke lijnbussen, dus de tijden worden niet aangepast. Flink balen dus, want die kleintjes willen we toch wel eens naar bed hebben. Niets aan te doen, we zullen gewoon moeten wachten. Om half twaalf moeten we nog even inchecken in het hotel. Drie keer raden wie er eerder aan de beurt is: Heerenveen of wij. En waar is die 5e kamer van ons gebleven? Oh, u heeft hem aan die andere Nederlandse club gegeven!? Ga maar hoor, wij zijn bikkelaars en redden het wel met een paar uurtjes slaap. Ik slaap bij Roby, Bobbi en Ismay op de kamer en de mama's slapen in de kamer naast ons. De bedden zijn getest (geen van de kinderen is nog ingestort, je snapt het niet!) en om precies middernacht gaat bij mij op de kamer het licht uit. Heerlijk slapen tot 8.00 uur.

Dag 2 - Een dag van vallen....

8.00 uur!? Mooi niet! Om 6.30 vinden de guppen dat het ochtend is. Nou, ik niet. Slapen tot 8.00 uur, ik wil jullie niet meer horen! En op die leeftijd heb ik gelukkig nog invloed. Het blijft stil tot 8.00 uur en dan zitten ze ineens met z'n drietjes op de vloer te tekenen. Om 9.00 zitten we aan een heerlijk ontbijt. De broodjes en koekjes vliegen over de toonbank (en bij Aleida over de grond). De eigenaar kijkt nog wel even bedenkelijk als iedereen zijn flesje gaat vullen voor de rest van de dag, dus ik (als laatste) druip met een leeg flesje af. Om 10 uur duiken de oudere meiden het zwembad in en Karin, Nelleke, de drie guppen en ik lopen naar de bushalte om naar de zaal te gaan. De guppies beginnen met een vroege training en kunnen in de middag weg naar het hotel en lekker gaan zwemmen. De groten komen rond 15.00 uur naar de zaal en zullen dan lekker gaan trainen en in de avond na het eten weer naar het hotel gaan. De guppies moeten even hun draai vinden op de trampolines. Roby springt haar oefeningen eenvoudig uit, maar vindt het best moeilijk om nog even het uitstrekken te oefenen. Bobbi heeft behoorlijk last van het heen en weer, maar na de lunch gaat het dan toch eindelijk lekker. Ook Ismay springt goed, al vindt ze haar steunkous maar niks niet lekker zitten. Die gaat dan ook in no time af. Synchroon gaat het ook pas na de middag lopen en na een fijne laatste oefening, kunnen ze met een goed gevoel terug naar het hotel voor die welverdiende plons. Juflief zit nu heerlijk op het grasveld te webloggen totdat haar andere springers komen springen. En dat zonnetje is dan toch wel lekker daarbij. Rond 15.00 uur zullen de groten met de bus vertrekken bij het hotel. Het duurt normaal maar 20 minuten, maar uiteindelijk doen ze er dit keer een uur over. De groep is Aleida en Anne vergeten mee te nemen. De bus maakt een extra ronde, maar wil eigenlijk niet stoppen. De kinderen gillen dat het wel moet en bij Gods gratie mogen de moeders nog instappen. Om 16.00 uur komen ze eindelijk bij de zaal aan en ze kruipen nog even bij Kirsten en mij op het gras. Even daarna worden ook door hen de eerste sprongen ondernomen. Ook voor hen is het even wennen en sommigen besluiten na het avondeten (lekkere kalkoen met kale pasta en weer die droge spruiten als rauwkost) een tweede poging te ondernemen. Even de boel laten zakken en hup de trampoline weer op. Dat bevalt niet iedereen. Sommigen krijgen er het heen en weer van en met name Joëlle weet dat tot in het extreme te trekken. 1 trampoline is niet genoeg voor haar. Haar poging om naar de volgende te springen, strandt halverwege op de grond. Gelukkig pakt ze het weer goed op en eindigt de training fluitend. Ook de anderen stappen tevreden af. De bus vertrekt om 20.30 uur, dus het is nog even haasten, want Majella wil nog een laatste beurt. Maar dat is niet gemakkelijk als een Portugese trainer zijn springers steeds opnieuw laat gaan zodra ze een foutje maken. Uiteindelijk grijpt de juf in (En nu zijn wij!) en halen we de bus nog net. In het hotel aangekomen gaan de deuren van de mama's en de guppies niet open na stevig geklop. Aleida, Anne en Alice lopen wat extra kilometers om erachter te komen waar Karin en Nelleke zicht hebben verstopt. Ze blijken lichtelijk onder invloed van een Portugees wijntje op het balkon te vertoeven, ondertussen een oogje houdend op de drie schone slaapsters. Samen met Julia van Heerenveen zijn Karin en Nelleke na een kort zwembadbezoekje naar het strand afgereisd, waar de meiden heerlijk in onderbroek de zee in zijn gedoken. (Wat, mijn dochter in onderbroek?! Joh, ze zien je hier toch nooit meer terug!!) Zij eten heel wat lekkerder dan wij in de sporthal. Vooral Nelleke, die de spaghetti wel van de grond wilde eten. Tijd om te slapen, morgen begint de wedstrijd voor iedereen. De guppies zijn in de ochtend en de rest in de middag.

Dag 3 - De wedstrijd

De dag begint vroeg voor ons, om 6.30 uur gaat de wekker. Ik ben een paar keer wakker geweest. Roby kwam halverwege de nacht: ze had keelpijn en wilde na wat drinken lekker bij me liggen. Het ontbijt is weer geweldig, dit keer geen vallende koekjes, maar ook geen heerlijke roerei. De groten slapen wat uit, die zijn pas in de middag, dus Nelleke, Karin, Olivia en ik stappen om 7.55 met de guppies op de bus. Kirsten en Julia zijn er ook bij. Na een uur inspringen, is de eerste groep aan de beurt. Het is best pittig voor onze 'kleintjes', ze zijn de jongsten en moeten tegen meiden die 12 jaar zijn en fliffis-dubbel-fliffis springen. Geeft niks, we lusten ze rauw. Julia moet in de 2e groep springen. Ze springen een perfecte verplichte oefening, maar krijgt vieren en vijven. Het blijkt dat ze 3 spreidhoeken in de oefening deed en dat mag niet in een verplichte. Foutje van haar juf, die ze nooit meer zal maken! Ach, ik herinner me nog een keer dat ik de verkeerde verplichte oefening voor een springster op de lijst zette. Dat werden dus allemaal nullen! In groep 3 springen Ismay en Bobbi. Ismay moet als eerste en begint met een barani die wegschiet. Ze blijft de hele oefening corrigeren en moet na 8 sprongen opgeven. Niet leuk, maar ze heeft het heel hard geprobeerd. Bobbi springt een prima verplichte oefening en komt glunderend van de trampo af. Dan moet Ismay haar keuze springen. De eerste sprong gaat niet goed en dan schiet ze na 3 sprongen op de mat. Een grote desillusie, maar ze leert snel: we moeten door naar synchroon. Bobbi moet nog een keuze: 3 briljante sprongen en dan kan ze niet overeindkomen uit zit. Het is einde oefening en ook Bobbi moet even een traantje wegpinken. In groep 3 zit Roby, die de zenuwen door haar lijf voelt gieren na haar 2 springmaatjes. Maar haar verplichte oefening verloopt uitstekend en als ze ook haar keuze-oefening goed uitspringt, komt ze lachend van de trampoline af. Een 27ste plek is een prima resultaat op je 1e buitenlandse toernooi tegen al die groten!
Na een spaghettilunch, waarbij Nelleke het presteert om het hele bord leeg te eten, zonder te struikelen, is het de beurt aan de Junioren. In de eerste groep Majella, Lisanne, Romee en Regina. Allevier springen een prima verplichte oefening. Dat biedt perspectief! Maar dan... Majella staat halverwege haar oefening te trillen en ziet wat wazig en moet de handdoek in de ring gooien. Lisanne springt een superstrakke oefening uit en kijkt terug op een geslaagd toernooi. Romee begint met een een prachtige serie sprongen maar schiet dan onderuit, probeert om te bouwen en komt uiteindelijk 1 sprong tekort. Regina, beretrots op haar verplichte, schiet in haar keuze na dubbel weg naar de mat. Laten we hopen dat de 2e groep met Melissa, Joelle, Anne en de Heerenveen-people het beter doen. Melissa springt een prima verplichte oefening, maar krijgt wellicht wat aftrek voor haar ingebouwde korte broek (die dus niet uit kan). Haar keuze verloopt wat minder: fliffis C wordt een hurksprong en de rudolf wordt de mat. Joëlle springt een dijk van een verplichte oefening, maar schiet na sprong 1 in haar keuze op de rand. De verplichte van Anne verloopt als een trein, maar ook haar keuze eindigt onverwacht bij sprong 10 op de mat. De beide springsters van Heerenveen (Dominique en Carlijn) doen het gelukkig prima en houden de Nederlandse eer hoog, alhoewel ze niet de finale bereiken. Na een korte theepauze voor de juf is het de beurt aan Brenda, die als doel heeft 14,6 uit te springen (verplichte en keuze). Beide oefeningen knalt ze er fluitend uit, de cijfers wat laag en niet geheel terecht, maar onze Brennie kan tevreden zijn. Even wachten...en ja hoor, het wordt een 6e plek en dus de finale!!!!!
Even een minuutje rust en we maken ons op voor synchroon. Bobbi en Ismay mogen inspringen en treden als 4e paar aan in hun groep. Hier en daar wat oh's en ah's vanwege het schattigheidsgehalte, maar hun verplichte mag er dan ook zijn! Bij de keuze-oefening schiet Bobbi helaas naar de rand en de oh's en ah's zijn weer terug, maar dan vanwege het verdriet. De reactie van de juf: die anderen zullen wel opgelucht zijn, want die scheten in hun broek voor jullie. De wedstrijd is ruim een uur uitgelopen en om 20.00 uur starten bij de Junioren eindelijk Melissa en Majella. Dit gelegenheidsduo heeft het niet gemakkelijk om gelijk te blijven, maar de verplichte en keuze worden gelukkig prima uitgesprongen, goed voor een 11e plaats in het eindklassement. Ook Lisanne en Regina springen eenmalig voor dit toernooi met elkaar en doen dat niet slecht. Ze worden 10e in het eindklassement. Anne en Joëlle, beide nog de balen van het individuele toernooi, laten synchroon nog weer eens zien dat ze toch wel sterke springers zijn waar rekening mee moeten worden gehouden. Twee fraaie oefeningen brengt hen als 5e paar naar de finale, net na het paar uit Heerenveen. Bij de dames springen Brenda en Romee hun wedstrijd. Ook zij vormen geen vast paar, want Romee is 6 jaar jonger dan Brenda. Maar dat maakt voor deze 2 geen verschil, want ze doen het prima samen. Twee strakke oefeningen levert de 2e plaats op in het tussenklassement, met slechts 0,5 pnt achter op de nummer 1. Het is 21.25 en de een-na-laatste bus zal over 5 minuten vertrekken (de laatste bus gaat om 22.30 en dat wordt ons net te laat), maar Sparta is nog niet klaar! Soms moet je even lief kijken om wat gedaan te krijgen en aangezien ik niet altijd sjagrijnig kijk (hoor, Daan) kunnen we 10 minuten later nog relaxt instappen in de bus. Na een lekkere massage van ons eigen Olijfje (die inmiddels een zeer toepasselijke tas rijker is) duikt ook deze juf dan eindelijk het bed in. Morgen wordt een spannende dag!

Dag 3 - De Finales

We hebben besloten om een uurtje langer te slapen, dus in plaats van de bus, nemen we om 9.00 uur de taxi. Om 01.00 uur wel even gestoort door Roby, die slaapwandelaar stond ineens midden in de kamer. Anne en Joëlle zitten in de 2e finale,samen met de meiden uit Heerenveen. Het inspringen verloopt met vallen en opstaan, dus in de finale staan de meiden gespannen maar op scherp. De oefening verloopt prima, maar de scores niet geweldig. Kirsten en ik vliegen naar de andere trampoline, waar Romee als staat te roepen. Het inspringen ging bij hen niet geweldig. De oefening begint en na 3 sprongen hoor ik Brenda achter me roepen: GEHURKT! Romee hurkt haar dubbel gehoekt ineens in en springt daarna door. Ze redden het tot het eind, maar de cijfers getuigen anders: De fliffis gehoekt van Brenda is afgekeurd. Ze belanden nog op de 2e plek in het eindklassement. Daarna Dominique en Carlijn, die 0.8 pnt voor liggen, springen een prima oefening. Ze belanden op de 6e plek in de eindpositie, op 0.1 pnt gevolgd door Anne en Joëlle. We hebben nu ruim 4 uur de tijd voordat Brenda haar finale moet springen en besluiten Loulé in te gaan om te ontspannen. Anne, Joëlle en Roby blijven achter, die hebben geen zin om te wandelen. Wij eigenlijk ook niet, en zuinig als we zijn, kijken we de buschauffeur aan. Of hij ons niet even kan brengen. Na 10 minuten worden we inderdaad afgezet in het centrum. Langs de fontein lopen we naar de bazaar, deels vis- en groentemarkt, deels andere frutsen en fratsen. Na de bazaar lopen we in een kleiner groepje door naar de winkelstraat, waar ik wat leuke armbandjes voor Roby en mezelf vindt, maar een leuk kledingwinkeltje missen we totaal. Daar zou ik nog spijt van krijgen. Aan het eind vinden we een pleintje, waar we een lekker broodje en een sapje nemen en genieten van een perfect zonnetje. Voor Kirsten, Saskia en mij is het tijd om terug te gaan. We lopen nog even naar de bazaar, waar ik nog wat nootjes, vijgen en ander lekkers insla voor thuis. In een grote straat proberen we een taxi aan te houden, maar vreemd genoeg scheuren ze ons allemaal voorbij. Zouden ze mijn trainingspak niet mooi vinden? Na 10 minuten wordt ons duidelijk: je moet bij een taxiwinkel gaan staan en op je beurt wachten. De mensen voor ons wachten al een half uur. Dat gaat Saskia niet redden, want die moet over een half uur jureren. We besluiten te lopen en als 3 bezwete zwervers strompelen we een kwartier later naar de ingang van de sporthal. Anne, Joëlle en Roby zijn blij om ons te zien en we gaan snel wat eten en drinken in de tent. De rest van de groep komt druppelsgewijs ook aan bij de sporthal. Ze hebben hun slag geslagen bij een winkeltje met leren kleding. Jasjes voor 20,- en nog meer van die koopjes. En het ergste: mijn perfecte jurkje is op de kop getikt door Aleida, Karin en Olivia! Hoe groen kun je zien!
Het is tijd voor de warming-up van Brenda. Na een paar keer kort te hebben ingesprongen, is ze eindelijk aan de beurt. Een nog betere keuze dan in de voorronde, wederom 11.8 moeilijkheid, doet haar klimmen naar de 5e plek in het eindklassement, met maar liefst 32.90 als oefeningsscore. Het eerste belletje is vanzelfsprekend weer naar Rene en als ze belt met mama, is die gelukkig dit keer ook tevreden over de uitvoering. De laatste finale bekijk ik vanaf de tribune. Het blijkt dat de cameraman ons regelmatige gefilmd en ingezoomd heeft en ook nu richt hij weer op ons. Als ik het fototoestel op hem richt, zwaait hij terug en ligt de groep in een deuk. Onze favoriet wint gelukkig de mannenfinale en een ellenlange prijsuitreiking volgt. Brenda en Romee mogen uiteindelijk het zilver voor hun synchroonwedstrijd in ontvangst nemen. En dan rijdt de bus een uur later eindelijk terug naar het hotel. We gaan ons opmaken voor het feest. Bobbi, Ismay en de mama's blijven achter in het hotel, maar de rest wil het feest toch echt niet missen. Het is in een waterpretpark, dat helaas alleen de hal open heeft voor het feest. De zwembaden en glijbanen zijn sinds 15 september gesloten! Hadden ze daar niet even een weekje mee kunnen wachten?! Het gebrek aan water wordt ruimschoots goed gemaakt door een geweldig entree met het lied van de Titanic, een grandioos buffet en een hele avond volle ideale dansmuziek. Het buffet wordt geopend en iedereen stormt op de tafels met lekkernijen af. Kirsten en ik, hongerig als we zijn, besluiten via de uitgang te starten, maar dat feestje gaat niet door. De organisatie heeft haviksogen. Na een uur in de rij zijn we dan eindelijk aan de beurt, maar de keus is beduidend minder geworden. Des te beter, want nu hoeven we er minder calorieën af te dansen. En dansen dat doen we! Van 22.00 tot 0.00 komen we de dansvloer niet af. Totdat we echt weg moeten om de bus te halen. De hele groep staat 20 minuten in de frisse wind te wachten, maar er komt geen bus. We besluiten binnen nog weer even op te wachten, terwijl de organisatie een paar minibussen voor ons regelt. Om 1.00 uur zijn we in het hotel en is het tijd om te gaan slapen. Alhoewel dat Lisanne, Brenda en Olivia niet goed lukt. Die scheuren nog een uurlang met een bagagekarretje door het hotel, tot ook zij uiteindelijk moe hun kamer betreden.

Dag 5 – Een blauwe zee en rode kreeft

Het zit er weer op, 5 mooie dagen in het zonnige Portugal. Maar niet nadat we de hele zondag nog even lekker aan het strand kunnen genieten. Hoe snel kun je in een vakantiestemming komen! Na een uur zonnen en een lekker hapje nog even over de boulevard op zoek naar de laatste souvenirs en hebbedingetjes. Nelleke en ik scoren nog een mooie cardigan (Alhoewel het bij mij blijft knagen over die fraaie, doch gemiste jurk). Om half 3 staan we klaar voor de minibus om terug te gaan naar het hotel. Daar vinden we bij de afvalcontainers nog ultieme kado voor Roby, Ismay en Dominique: 3 paar nieuwe schoenen staan daar nog in de doos. Dat maatje te veel accepteren we gewoon. Om 15.00 uur gaan we bij het zwembad gewoon verder met genieten. De bus komt toch pas om 17.00 uur en ik vind dat ik nog wel wat meer mag bijkleuren. Maar ja, dat bijkleuren zie je niet zo goed in de volle zon. Pas in het vliegtuig wordt duidelijk hoe rood ik eigenlijk ben. Maakt niet uit, dat kleurt over 2 dagen wel bij. We zitten verspreid in het vliegtuig en ik zit weer niet naast Roby, maar naast Anne (errug gezellig, zolang ze maar niet in haar Iphone zit) en 2 oude komische vrouwtjes, die schijnbaar alles over het vliegen nog moeten ontdekken. Na een uur vliegen zijn de guppies eindelijk in slaap, alledrie volledig onder invloed van de melatonine. Doe mij ook z’n pot voor thuis! Dan stoppen we dat voortaan in het avondeten! Halverwege worden we door de piloot gewezen op de onder ons langs komende Eiffeltoren. Een geweldig uitzicht! Om 23.30 landden we dan op het vliegveld van Weeze. Het is nog even rijden naar huis, maar we blijven nog even wachten, want om 0,00 is Ismay een tiener!! Als engeltjes zingen we met z’n allen in een leeg en hol klinkende aankomsthal, we zouden zo in kunnen schrijven voor Popstars! Maar dan gaan we toch echt naar huis. Het zit er weer op. Wat een wereldtijd hebben we gehad. Of we volgend jaar weer gaan? Reken maar van yes! Een geweldige sfeer en vriendelijke mensen, gecombineerd met prachtig weer en een fraaie omgeving. Wie kan dat nou weerstaan! Volgend jaar zal er ook weer een Worldcup bij zijn, dus reken maar dat wij er weer bij zijn!

xxx Alice