Verzopen katjes en een ongehoorzame hond

Dag lieve Sparta-fans!

Nauwelijks bekomen van onze trainingsstage met de Belgen en daar is al weer het volgende evenement: Sporting Harderwijk. Een bekend evenement voor ons, want daar zijn we 2 jaar geleden begonnen aan onze Sparta-goes-abroad-tour. Verslag hiervan kunnen jullie nog altijd vinden op deze site. De herinneringen aan die leuke dag in 2007 liggen nog vers in ons geheugen.

Vandaag, het is vrijdag 4 september, begint Sporting Harderwijk met een opening voor genodigden, met een paar demonstraties. De demonstraties zijn gepland voor de avond, vanaf 19.30 uur, en duren een half uur. De trampolines zijn vanochtend al onder uitstekende begeleiding van Kees Hofman, Tim Loedeman en Edith Foppen naar het Bouw Infra Park gebracht in een vrachtwagen zo groot als de Balverszaal, dus geen zorgen of we alles wel in 1 keer mee kunnen nemen. Onze grootste zorg vandaag is het weer, dus de buienradar wordt veelvuldig gecheckt. Vanaf 17.00 uur komt druppelsgewijs de ploeg binnen op het terrein. We hebben een plekje gekregen op een soort middenterrein, waar veel demonstratiesporten hun kunnen zullen laten zien. Zo zijn er een stel balkunstenaars die al jonglerend de meest ingewikkelde dingen laten zien. Ook is er een groepje dat trialbiking laat zien (met de fiets over allerlei hindernissen). En tot slot is er een groep sporters die met mountainbike trucs laten zien in een bak met water. Blijkbaar zwem je dan nog weer sneller, dus vergelijkbaar met de klapschaats. De schminkmoeders starten direct met het optutten van de meiden, af en aan onder enthousiast vermaak van de inmiddels tot clubmascotte omgedoopte hond van de familie Verhaar: Kitt. Want die begrijpt niet helemaal dat zijn kennel (lees camper) acuut wordt geconfisceerd door een stel van die rare vrouwen. Tja, en als je baasje je de ene keer wegjaagt uit je huisje en vervolgens er boos naar toestuurt, dan krijg je als hond toch wel een gespleten karakter. Gelukkig is daar de 2-jaar-puppiecursus voor, dus daar zullen ze de boel wel weer repareren.

Om 18.00 uur heb ik overleg met de leiders van de diverse takken van sport om het half uurtje programma door te spreken. Presentator is de ons welbekende Jan Douwe Kroeske, een man die van Edith veel bekijks krijgt. En dat is niet vanwege die dure schoenen! Een rode bal van de balkunstenaars vormt de rode draad door het programma. Deze wordt steeds doorgegeven aan de volgende act. In het overleg wordt al snel duidelijk dat het een race tegen de klok is, of liever gezegd tegen de buienradar. Het gaat er om spannen of het tussen 19.30 en 20.00 uur droog zal zijn. We zullen om 19.10 bekijken of we de spullen zullen opzetten of niet. Inmiddels gaan bij velen van ons de buikjes knorren en terwijl ik met Esther de muziek even doorneem, belt Brenda: ‘of er ook voor ons wat geregeld is?’ ‘Niets van vernomen, dus de tip: spreek baas Arend even aan.’ ‘Ja die ene naast Jan Douwe. Wie dat is? Joh, vraag Edith even, die wijst je hem zo aan’. Arend, die denkt dat we allemaal al om 16.00 uur ons avondeten naar binnenwerken, belooft dat hij frietjes zal regelen voor de hele groep springers en ouders om 20.00. Ai, de buikjes zijn het daar niet mee eens, maar het is niet anders.

Om 19.10 besluiten we ondanks de aanstormende plensbuien toch de spullen op te zetten. Er gaan 2 grote stukken plastic overheen, maar dat klinkt vast beter dan het in werkelijkheid is. De wind krijgt grip op het plastic en met z’n allen gooien we er plankjes en bakstenen op. Hadden we dat niet gedaan, dan waren onze guppies vast de lucht in geschoten. Esther, die geen carriere bij het KNMI ambieert, belooft dat de bui net langs ons zal schuiven. Maar die illusie valt snel in het water. Het begint harder te waaien en ineens vliegen de plankjes en bakstenen ons om de oren. En daar is hij dan, plensbui nummer 1. Iedereen duikt onder de trampolines, want daar is het immers droog. Het plastic is helaas niet bestand tegen de forse wind en begint op te waaien. Alle springers doen de grootste moeite om het plastic vast te zetten aan de binnenkant. Dan besluiten Rene en Esther, toch al omgetoverd tot verzopen katjes, om maar op de trampolines te klimmen en het plastic tegen te houden. 10 minuten duurt deze uitdaging en dan wordt het gelukkig droog.
De organisatie besluit om toch te starten en wij besluiten om 1 trampoline te laten staan en een alternatief programma te draaien. De guppies zijn toch gewend om de circusact op 1 trampoline te doen, dus dat is makkelijk opgelost. Ze staan al klaar voor hun demo, maar het is erg koud en windering, dus staat iedereen z’n jack af om ze wat op te warmen. Om zelf nu de kou te doorstaan besluiten we wat eenvoudige danspasjes te doen op de muziek. Het vormt een vrolijk plaatje, zo midden op dat verregende terrein. De sfeer zit er goed in en we besluiten om ‘Rood’ op 1 trampoline te doen. Wie de demo Rood een beetje kent, weet dat het niet gemakkelijk is om dat om te bouwen voor 1 trampoline. Maar dan komt de creativiteit van onze springers om de hoek.

De VIP’s (een 50-koppig publiek) komen onze kant op en eindelijk gaat het dan beginnen. Het publiek kan de circusact van de guppies bijzonder waarderen en het applaus is er dan ook naar. Na de andere demonstraties komt de bal weer terug en laat de selectie een mooi alternatief zien op Rood, onder half-moffelend gesouffleer van de juf. Bij het luide applaus, denken we: wacht maar tot morgen! Dan laten we echt zien wie we zijn!
Tijd om op te ruimen en aan die lekkere frietjes te beginnen, maar niet voordat een lolbroek eerst nog roept dat de opgewarmde macaroni klaar staan. Grapje van de zaak zullen we maar zeggen, maar het is duidelijk, we zijn onze macaroni-drap-fobie van 2 weken terug nog niet kwijt.

Jongens, wat een totaal verregende demo leek te worden, bleek een supergezellig avondje-schuilen-onder de trampo’s te zijn. Ik had hem niet willen missen. Dank voor de hulp van alle kanten, met name de verzopen katjes! Morgen wordt het beter, let maar op, de voorspelling is nog maar 90 % kans op regen!

Dikke kus, Alice