Maar volgend jaar nemen we revanche!

Het zit er al weer op. Twee lange dagen vol sportieve ups en downs, lachwekkende situaties, snottebellen en gescheurde enkelbanden. Ondanks alles hadden we het niet willen missen. Hierbij een verslag van onze laatste dag in Satrup.

Vanochtend opgestaan om half acht. Het heeft me wel wat moeite gekost om in slaap te komen, want René z’n idee, om bij gebrek aan hotel in Denemarken, dan maar in de auto te slapen met Roby, zat me niet lekker. Straks in de zaal gelijk maar even bellen. Iedereen zit weer uitgeslapen aan het ontbijt en heeft zin in synchroon vandaag. Maar voordat we vertrekken, nog even de speech van de juf: Het is Pasen!! Nee, echt!? Eh...ja..en dat betekent dat de snelste paashaas zometeen de meeste paaseieren kan scoren. Als een speer vertrekt de ploeg weer naar de kamers, waar de moeders hun best hebben gedaan de eitjes te verstoppen. Klop klop klop, wie is daar? Majella staat nog voor de deur onderaan de trap. Ze was, raar hoor, niet snel genoeg om binnen te komen. De voorspelling: Romee vindt de meeste en Joëlle waarschijnlijk maar eentje: klopt niet helemaal: Joëlle vindt er dus geeneen. Op de kamer van Saskia en mij krijgt ze een herkansing vindt ze er maar liefst 4. Op naar de zaal, waar nog anderhalf uur kan worden ingesprongen tot de wedstrijd begint.

Om half elf start de wedstrijd, met in de eerste groep Anne/Joélle en Romee/Steffie. Anne en Joëlle zijn gelijk het eerste paar. Ze vinden dat ze een hoop goed te maken hebben en zijn vastbesloten een goede prestatie neer te zetten. Bij de verplichte oefening springt Anne na 3 sprongen al op de rand en iedereen kijkt beteuterd naar elkaar. Was dit het dan? Steffie en Romee zijn aan de beurt. Ze laten een prima verplichte zien. Dan het eerste paar weer. Ik sta bij Anne en hoor vreemde geluiden achter mijn rug. Zou het wel goed gaan met Joëlle? Dan hoor ik het publiek gillen en ineens een harde lach die verdacht veel uit de hoek van Angelique lijkt te komen. Ik draai me om en zie Joëlle liggen op de trampoline aansluitend op de hare. Ze wilde graag uitproberen of ze ook over een dikke mat heen kon springen (voor een eventueel nieuwe demo). Kan best dus! Steffie en Romee weer, de zenuwen gieren door hun lijf, maar koelbloedig houden ze stand. Een prima score en ze staan bovenaan. Nog een aantal groepen te gaan, maar die finale gaan ze redden.

In de volgende groep zijn Elena en Kelly aan de beurt. Ze springen een prima verplichte oefening en ook hun keuze verloopt strak en snotteloos. Voorlopig een derde positie en de finale duidelijk in zicht. In de 4e groep zijn het Melissa en Nathalie (die dankzij de blessure van Majella toch een synchroonwedstrijd heeft). Ondanks dat ze niet samen getraind hebben, gaat het uitstekend. In twee ruime pakjes met veel tegenwind springen ze 2 keurige oefeningen en dit brengt hun naar de 6e plaats. De andere paren zijn op hun positie blijven staan en daarmee heeft Sparta in die categorie 3 paren in de finale. Bij de dames springen Brenda en Lisanne als gelegenheidsduo. Ondanks het weinige oefenen gaat het toch uitstekend. Lisanne laat fraaie oefeningen zien en Brenda kan goed bij haar blijven. Het gevolg een 3e plek die uiteindelijke een 8ste wordt, en dat betekent onverwacht de finale.
In de finale springen Melissa en Nathalie een iets minder gelijke oefening. Ze belanden uiteindelijk op een 7e positie. Elena en Kelly springen hun beste oefening, maar moeten net genoegen nemen met die ondankbare 4e plek. Als laatste zijn Romee en Steffie aan de beurt. Wederom vol zenuwen, maar vastberaden genoeg om een spetterende oefening neer te zetten. Met kop en schouders steken ze er boven uit en het goud is voor hen. In de dames-finale zijn Brenda en Lisanne als 3e aan de beurt. Ik sta bij Lisanne en zie dat ze weer strak start met haar oefening. 3 sprongen gelijk, 4..5..6....7...en ik zie Brenda een andere sprong maken dan Lisanne! Achteraf bleken er ook al verschillende barani’s te zijn gesprongen, maar hoe dan ook is het einde verhaal. Jammer voor beide meiden, maar wat was het leuk om dit te doen en wat ging het goed!

Romee, al bekaf van haar 2 wedstrijddagen en net klaar met het inpakken van al die bekers in die speciale bekertas die uit Putten is meegenomen, moet nog 1 x knallen met haar nieuwe mixpartner Kerim. Een ventje van 3 turven hoog, maar een kanjer eerste klas. Al moet ik hem wel een paar keer optillen in zijn zweefduik om eens duidelijk te maken wat nu echt spannen is. Romee heeft eigenlijk maar 1 been nodig om hem bij te houden, maar dan gaat het ook prima. Twee keurige oefeningen brengt het paar als 5e naar de finale. Daar wordt een nog weer betere oefening neergezet, maar de concurrent springt te moeilijk voor het jonge paar. Een 6e plek in het eindklassement is het resultaat.

Het is tijd voor het welverdiende buffet. Sparta staat zoals gebruikelijk weer vooraan, om maar vooral toch de lekkerste hapjes niet te hoeven missen. In de rij spoort Elena de beruchte Klaus op. Wat een mooi hoedje heeft hij op. ‘Kom op’zeg ik, ‘ik stel je aan hem voor’. ‘Dat durf je niet! En hop daar sleur ik haar naar Klaus. Zeg Klaus, dit is Elena! Elena, zegt hij, en hij loopt op MIJ af! Nee, niet ik!!!!!! Waar kan ik schuilen!!!!!!! Ah, daar een brede rug (van Anne) en hij omhelst Anne! Tijd om weg te rennen, dat is duidelijk. Maar Klaus achtervolgt mij en ik moet wegduiken achter de rug van Angelique en in de armen van Cora. Het duurt toch 10 minuten voor hij het opgeeft en terugloopt. Gelukkig, die olifant is vertrokken. Het eten is weer onbeschrijfelijk heerlijk en het jaarlijkse toetje (vanilleijs met warme kersen) is ook niet te versmaden. We rijden terug naar het hotel om om te kleden voor het feest. Een uur later zijn we terug, ik wederom met laptop, om, net als al die voorgaande jaren weer te genieten op de dansvloer van dat grote scherm met al die leuke foto’s van het hele weekend. Sven komt even naast me staan en meldt dat hij toch wel van mening is dat wij volgend jaar mixsynchroon moeten doen. Kwee niet of mijn rug dat houdt, maar Sven belooft een corset mee te nemen, dan lukt het allemaal wel prima. De kids mogen een uurtje lekker swingen en de ouders zien er op toe dat de kleren aan blijven en er niemand naar een donker hoekje verdwijnt. Niet dat ze zelf er naar toe verhuizen, maar de kans bestaat dat Brenda bijvoorbeeld Romee, in bepaalde Vriese armen probeert te drijven. He, wat gebeurt daar, wat wil die dame daar toch steeds van Hennie? Zitten we de hele tijd op de meiden te letten, moeten we ineens de ouders in de smiezen houden. Nee, Hennie, is niet van de andere kant, die heeft haar Jean. Trouwens, paaldansen is nu ook een nieuwe sport in Duitsland, het voorbeeld is zojuist gegeven door onze eigen Cora (ze kan niet kijken naar het schuren van Brenda, maar ondertussen!). Zeer benieuwd wat Willem daarmee zal doen als ze thuis is. Terwijl ik mij terugtrek om weer te laplullen, komt Pingo, mijn synchroonpartner van de Oldiescup, naast me zitten. Toch wel lekker om even te kletsen over vroeger. Hij vindt dat we volgend jaar maar weer synchroon moeten. Ik moet iedereen in Nederland trouwens de groeten van hem doen. Hij kent wel niemand van jullie, maar bij deze de plicht vervult. Het is tijd om naar huis te gaan, de meiden hebben de kamers al verbouwd, kunnen ze daar nog even doorfeesten. Hennie, onze superchauffeur, danig van slag door haar nieuwe lesbische vriendin, bedenkt onderweg dat het best een uitdaging is om zonder licht te rijden. De medepassagiers zijn het hier echter niet mee eens en een harde gil zet de knop weer gauw om. Ik wil morgen wel weer lekker in mijn eigen bedje liggen hoor! Bij het hotel aangekomen zien we dat Joëlle, die ziek het feest moest verlaten, weer goed is opgeknapt. Daar staat tegenover dat Nicole in haar kamer een comateuze Angelique aantreft. Er komt geen boe en amper bah meer uit, dus die laten we maar liggen.

Het zit er weer op. Dag Satrup, volgend jaar komen we weer terug en dan nemen we revanche met onze nieuwe kleintjes. Let maar op!