Goud, brons en Japanners in Kempen

Is het al weer een jaar geleden dat we hier waren? Inderdaad, het jaar is hard gegaan. Maar eindelijk zijn we weer begonnen. Een belangrijk jaar, zoals jullie weten, want dit jaar gaan hopelijk een aantal springers zich weer plaatsen voor de WAGC, beter bekend als het WK Junioren. De WAGC speelt zich half november af in het historische Sint Petersburg, dus wie wil daar niet naar toe. Weliswaar nog 8,5 maand te gaan, maar de kwalificaties worden ruim daarvoor al gesprongen. De Niederrheincup ligt 3 weken voor de eerste kwalificatiewedstrijd (de Flowercup), dus de ideale gelegenheid om eens de stand op te nemen. Hieronder een ‘kort’ verslag van onze eerste trip ins Ausland.

Om tien voor vijf springt de wekker aan en sta ik met de haren overeind naast het bed. Tijd om op te staan voor een sportief dagje in het buitenland. In mijn droom stond ik net op het punt om een TV-carriere te starten, dus die wekker ging precies op tijd. Een half uur later sta ik strak in het pak bij de voordeur. Voor mij geen coaching namelijk vandaag, maar in 7 uur tijd zo’n kleine 300 oefeningen bejureren. Om half zes is het verzamelen bij de zaal en kort daarna zijn we op weg. Medepassagiers Melissa, Elena en Romee hebben geen last van het slaaptekort en kwebbelen de hele weg. Om 7 uur krijgt ik een sms-je van Romee om aan te geven dat het optudtijd is. Naah, dat kan wel wachten tot we in Kempen zijn. Tegenwoordig in het bezit van die oh-zo-begeerde tom-tom, arriveren we zonder problemen om half acht bij de sporthal. Er zijn al vele clubs gearriveerd en daar komen dan ook onze geliefde zuiderburen uit Beringen tijdig binnen. Een hele verbetering ten opzichte van vorig jaar, want toen moest ik nog op mijn knieen bij de organisatie, opdat ze nog mee mochten doen. In 30 minuten voor het opstaan kan een vrouw maar zoveel doen, dus terwijl de meiden zich klaarmaken voor het inspringen, duik ik voor de spiegel, om in Romese bewoordingen me op te tudden. Dat jureert een stuk beter!

Het inspringen duurt tot ongeveer 10 uur, dus ik heb mooi even de tijd om naar huis te bellen met Nelleke. In ons mooie Ermelo wordt namelijk gelijktijdig de 2e plaatsingswedstrijd gesprongen voor de C-, D- en E-klasse. Het voelt niet goed dat ik er niet bij ben, maar ja het is niet anders. Roby heeft eerst gelogeerd bij Brenda en zal na de wedstrijd met Nelleke mee naar huis gaan. In Ermelo zijn ze klaar met opbouwen en inspringen en gaat de wedstrijd zo starten, net als in Kempen. We spreken af te sms-en hoe het aan beide kanten verloopt. Snel naar de jurybijeenkomst, waar standaard getoast wordt met champagne. Zo kan ik het ook, een hele dag mooie cijfers geven! Hmm...ik zit naast een Tsjech in de jury...doe mij toch maar een sjuutje. Ze hebben het weer mooi gepland, ik moet bij de jongens en heren jureren, dus ik ga de hele dag niets zien van onze meiden! Tussen elke groep heeft de jury steeds 5-10 minuten pauze vanwege de one-touch, dus dat wordt rennen om steeds de update te vragen bij de groep.

De wedstrijd is begonnen en Melissa moet in de eerste groep springen. Als ik langs vlieg vertelt ze dat ze beide oefeningen heeft uitgesprongen, maar dat het niet zo netjes verliep. Ach het is pas de 2e wedstrijd en de vorige keer sprong ze niets uit, dus de stijgende lijn is duidelijk zichtbaar en die 8.5 komt eraan! In de 2e groep moet Romee springen. Terug na een een moeilijke periode, springt ze weer als een dijk en ze mag als 2e naar de finale. Het lijkt erop dat ze haar abonnement bij de Niederrheincup weer een jaartje gaat verlengen. In groep 3 springen Elena, Majella en Raissa. Raissa die gisteren haar enkel blesseerde, is vanochtend om 6.00 uur nog naar de fysio geweest. Eigenwijs als ze is, wil ze gewoon moeilijk springen, maar coach Caroline houdt voet bij stuk: de Belgische kwalificatie over 14 dagen is belangrijker. ‘Ben je het er niet mee eens, dan mag je klagen bij Rene en Alice’. Ze springt 2 prima oefeningen en dat verdient een finaleplekje. Elena en Majella, beide nieuwkomers op het A-niveau, springen een prima wedstrijd. Elena die lange tijd bij de eerste 8 staat, ziet haar score uiteindelijk nog zakken naar de 11e plaats. Geen finale, maar een prima wedstrijd. Majella springt voor het eerst haar nieuwe keuzeoefening uit, met al 2 dubbeltjes erin, en kan terugkijken op een uitermate geslaagd toernooi.

De wedstrijd vordert gestaag, groep na groep werken we af. Tussendoor nog steeds 10 minuutjes pauze, genoeg tijd om even een broodje en wat drinken te pakken en nog even naar de ploeg te scheuren. ‘Hoe heb jij gesprongen?’ en ‘Zet um op straks he!’ De meisjes hebben het prima gedaan. Alle oefeningen zijn uitgesprongen. Nog 1 minuutje te gaan, dus ik kan even kletsen met mijn Tsjechische buurman. Zoals gebruikelijk bij warhoofdige stresskippen als ik, ben ik zijn naam na het voorstellen acuut vergeten, dus ik noem hem voor het gemak maar Pavel. Pavel is pas een aantal jaren springer-af en heeft nu een klein clubje bij Praag, met maar 4 springers. Hij werkt samen met een andere veel grotere club, ook aanwezig op de Niederrheincup, met zo’n 100 springers. De andere coach is zelf nog actief als springer en doet ook mee aan de wedstrijd.
Inmiddels zijn de Jeugdturnsters begonnen. Anne treedt aan in de eerste groep en doet dat prima. Na een prima verplichte springt ze de beste keuzeoefening, die uiteindelijk zal resulteren in een 7e plek in de tussenstand. In de volgende groep springt Joelle. Haar verplichte oefening mis ik totaal (zoals het een geconcentreerd jurylid betaamd), maar ik hoor het enorme gejuich van de achterban op de tribune, dus ik haal opgelucht adem. Haar keuzeoefening verloopt niet geheel vlekkeloos, maar ze springt hem uit. En alhoewel de laatste sprong niet meetelt, kan ze tevreden zijn over haar vooruitgang op wedstrijden. In de laatste groep mag eindelijk Lisanne springen. Na een jaar van blessures, kan ze eindelijk weer voluit springen. En ze doet het prima! Ik hoor aan het applaus dat haar verplichte goed was. Ze springt aan het eind van de groep en aangezien mijn groep eerder klaar is, kan ik net op tijd bij de ploeg gaan zitten en in alle rust naar de keuze van Lisanne kijken. Ze kan niet lekker vertrekken in haar oefening, maar na sprong 1 begint ze lekker te springen. Een prima keuze is het resultaat.

In de pauze check ik even mijn sms-berichten want uit mijn oproepen blijkt dat Nelleke en ik elkaar steeds bellen als de ander niet aanspreekbaar is. In mijn berichten zie ik gelukkig wat sms-jes van haar staan. Het gaat goed in Ermelo. De eerste medailles zijn binnen en het gaat goed met mijn dochterlief. Ze starten zo met het synchroonspringen. Ik sms terug dat het hier ook goed gaat, maar dat ik helaas nog weinig heb gezien van de wedstrijd. Terug naar het podium, waar Pavel vertelt dat hij morgen gaat schaatsen op een grote schaatsbaan in de buurt van Kempen. Of wij ook zin hebben om te komen schaatsen. Dat zou errug gezellig zijn, maar nee, wij moeten helaas weer naar huis. De laatste springer heeft ingesprongen en we gaan weer door. Het is tijd voor de Dames en Heren. Brenda en Lenja zijn nog de enigen die moeten springen. Lenja is lang geblesseerd geweest en is nog niet echt klaar voor deze wedstrijd. Uit mijn ooghoeken zie ik steeds hoe ze valt. Gelukkig geeft ze achteraf aan dat ze zich geen pijn heeft gedaan. Haar tijd komt hopelijk wel weer. Na Lenja is Brenda aan de beurt. Ik zie een fractie van een fraaie verplichte oefening, dus het begin is er. Pavel stoot me aan en zegt dat zijn collega-coach moet springen. Hij springt een mooie verplichte oefening. Alle juryleden geven een 9, maar Pavel met zijn 8.5 zegt: ‘I think I cannot go home now’, waarop ik naar mijn 8.4 wijs en zeg: ‘I think he will kill me first’. Onverwacht kan ik de keuze-oefening van Brenda bekijken. Ze moet stoppen bij het voorspringen omdat er bij de heren iets fout gaat. Vervolgens gaat haar eigen oefening maar rommelig. Het wordt de 10e plek en dus net geen finale. Ik heb zo’n vaag vermoeden dat ze hier niet blij van wordt.

De pauze is nu wat langer want de finalisten mogen inspringen. Tijd voor een broodje en even bijkletsen op de tribune. Hennie is de hele dag al foto’s aan het schieten met mijn nieuwe camera. Hij moet tenslotte even uitgetest worden voor ik naar het Midden-Oosten afreis. Na haar debacle van 2 weekjes geleden, doet ze het wat rustiger aan bij het fotograferen (om kort te zijn: de het castingbureau bij Cirque du Soleil staat niet om haar te springen en het Japans staatsburgerschap laat ook nog even op zich wachten). Over fotograferen gesproken, na het vertrek van onze Japanner Hermien, hebben we een nieuwe Japanner in ons midden: de geniepige Caroline, coach van oorsprong, maar ondertussen druk in de weer met haar onzichtbare camera. Voor ieder die haar kent: hou dat toestel in de gaten, want voor je het weet ....flits!

De finale gaat starten, dus tijd om weer plaats te nemen naast Pavel. Zijn collega heeft het niet gered, moest halverwege zijn keuze plaatsnemen op de dikke mat. Pavel kan weer meerijden naar huis, want dit heeft zijn grote vriend toch echt zelf gedaan! Raissa is als eerste aan de beurt en weet met een fraaie oefening het brons te bemachtigen. Dan is Romee is aan de beurt, met een ietwat ingehouden maar nog steeds wereldoefening. Het abonnement is verlengd en het goud weer binnen. Twee rondes later is Anne aan de beurt. Ze komt heel even in de problemen, maar weet haar oefening goed af te ronden. Het eindresultaat is een prima 5e plaats.
Tijd voor de prijsuitreiking. Wij juryleden mogen weer voorop rennen (het ziet er niet uit!) en worden in het zonnetje gezet met allemaal kleine kadootjes en lekkers. OK, OK, beloofd, ik kom volgend jaar weer! Wat we nog even vergeten waren, de organisatie stelt uit de club-opgave zelf altijd teams samen en wie schetst onze verbazing als ineens Romee, Anne, Majella en Elena opgeroepen worden om het brons in ontvangst te nemen! Als Romee ook haar eigen haar beker in ontvangst heeft genomen en de Japanner haar laatste foto’s heeft gemaakt, is het tijd om te gaan. Een enerverende dag is weer voorbij, eentje waarop er druk gesport is. In de auto even een telefoontje naar Nelleke. Het blijkt dat de wedstrijd thuis weer een groot succes was, alhoewel ....de schoonmaakploeg was ‘not amused’ toen bleek dat meerdere mensen de vele toiletten in de Balverszaal niet tijdig hebben bereikt. Gelukkig is de volgende wedstrijd in Hoogland en kunnen we dit incident weer achter ons laten. Ook Roby heeft de dag goed overleefd, ze is echter niet bij Nelleke maar is met Tim mee naar huis gegaan. Roby heeft papa en mama totaal niet gemist en Rene en ik kunnen met een gerust hart mee naar de Mac. Onder het eten vliegen er nog wat verhalen over tafel. Zo komen we erachter dat Joelle express haar laatste sprong verprutste omdat ze geen zin had in de finale. Verder zijn we erachter waar de zwarte doos van het Turkse vliegtuig zich nu bevindt, ergens bij Alkmaar in de buurt. En tot slot bekend Nicole dat ze vanaf komende vrijdag druk bezig gaat met Alice, om te zorgen dat ze in oktober op de Oldies dezelfde keuze springt als haar dochter.

Langs deze weg wil ik alle springers (E t/m A) feliciteren met hun geweldige prestaties van gisteren. Ik ben beretrots op onze club! En Steffie en Milo...het is niet hetzelfde zonder jullie, dus de volgende keer zijn jullie er hopelijk weer lekker bij!! Oh, en voor de sportieve ouders nog een extra oproep. Vanaf vrijdag 6 maart beginnen de Oldy-trainingen weer, voor sportieve ouders, die in het najaar wel eens willen proeven wat hun koters nou zo gaaf vinden aan onze sport. Van 18.45-20 is iedereen weer van harte welkom! De beloning: een fit lijf, een hoop plezier en als toetje een superleuk weekend in het buitenland!

Dikke kus, Alice