11 kleine springertjes...10 kleine springertjes

Paasweekend, 10 april 2009, en daar is al weer onze zeer geliefde Ostsee-Pokal. Het lijkt nog niet zo lang, maar het is toch al de achtste keer dat we gaan. Vanaf de eerste keer riepen we het: eenmaal geweest, voor het leven verslaafd! En hier zit ik weer, geheel Bailey’s-loos, mijn verslag te doen.

Om 9.00 verzamelt de groep bij de Balverszaal. We zijn maar met 11 springers, maar met een record aantal auto’s. Alle koppies weer strak gekapt en de gezichten vol verwachting op wat gaat komen. De auto’s worden ingedeeld en voor half tien zijn we vertrokken. Ik zit bij Hennie, Regina en Lisanne in de auto. Wordt een rustig ritje, zo verwacht ik, maar dat blijkt anders te zijn. Al gauw kom ik erachter dat die Regina toch niet zo’n rustig meisje is. Het teut wat af, Lisanne krijgt er geen woord tussen. Eén voordeel we liggen in een deuk om dat Spakenburgse accent. We rijden nog geen half uur en de naf naf van Hennie dondert naar beneden, het eerste teken dat ik had moeten herkennen. Ik besluit mijn gordel af te doen om hem weer te bevestigen en ineens gaan de alarmlampen aan: ik ben illegaal bezig. Het duurt wel 5 minuten voor ze weer uitgaan.

Met al die auto’s is het lastig om bij elkaar te blijven. Bij de eerste de beste stop gaat het al mis, we missen een auto: MJ is doorgescheurd met Anne, Joëlle, Melissa en Majella. We eten even wat bij het tankstation en rijden weer door. Onderweg, MJ heeft ons weer ingehaald, treffen we de ene na de andere wegopbreking. Ze timmeren lekker aan de weg in Duitsland. Het gevolg, langzaam rijden, elkaar kwijtraken en je vervelen...of toch niet? Niet lang daarna besluit ik even een berichtje door te geven aan de andere auto’s via de nieuwste communicatiemethode: een papiertje op de ruit. ”EERSTE STOP NA HAMBURG, OM TE ETEN”. Iedereen akkoord, behalve Nicole. Er volgt een bijzonder gesprek, eentje die loopt van: Waarom stoppen om te eten-via het aanmelden als recreant bij die ene club, naar een verliefdheid op die ene Tom (waar Elbert mee akkoord is) en door naar een mogelijke bruiloft (in de hoop dat die mooie rijke edoch oude man snel het loodje legt). Het is duidelijk, die beruchte kast reserveren we alvast weer voor you-know-who. Ondertussen haalt Hennie de meest gevaarlijke capriolen op de snelweg uit, mede te wijten aan mijn overstoorbare drive om Nicole steeds lik op stuk te geven. Geen auto is veilig, het minst nog wel die ene waar we in zitten. De ingang van de Elbe-tunnel is ook een leuke uitdaging, Hennie weet Gert en Ron nog net te ontwijken. Het leerzame van dit verhaal: we weten nu waarom Lisanne zo’n warhoofdje is en Hennie heeft ontdekt (iets wat wij al 7 jaar weten) dat de Duitsers een speciale strook hebben voor afwijkend rijgedrag.

MJ besluit voorop te rijden en sms-t dat we bij Rasthof Grundbergsee eraf moeten. Wij rijden achteraan en ik besluit dat ik na mijn weder-sms-je, waar dat dan is, langs de rest te rijden om het door te geven. Het sms-je nog niet gemaakt en daar verschijnt een bord: Grundbergsee 1000m. Dat gaat niet lukken dus en bij deze hebben we MJ weer gedumpt... oeps zijn we weer kwijt! We besluiten de volgende rasthof te pakken en hopen dat MJ ons weet te vinden. Bij de rasthof treffen we, zoals gewoonlijk, Omnia Aalsmeer en dit jaar ook Triffis Alkmaar. Even gezellig kletsen en we rijden door voor het laatste stuk. De afslag Tarp schijnt afgesloten te worden, dus we moeten 1 afslag verder rijden. Hennie zit wat te dutten achter een camper en als we na 10 minuten eindelijk kunnen inhalen, blijken er 4 van onze auto’s verdwenen. Cool blijven, de naf naf leidt ons wel naar Tarp. Bij de afslag scheurt Ron ons voorbij en Hennie besluit te volgen, alhoewel de naf naf onze even terug dreigde te sturen naar Hamburg. Om half vijf is het hotel (godzijdank veilig) bereikt en kan er worden uitgepakt en omgekleed. Om half zes vertrekken we naar de zaal. Het inspringen is net begonnen. Nog even de wedstrijdkaarten invullen en springen maar. Met die mooie nieuwe trampolines van ons, is het hier wel even wennen. We zijn koud 15 minuten aan het springen of Melissa komt naar me toe: Majella heeft een ei op haar enkel! Aaaahhhh! Ze is na haar fliffis weggeschoten en met haar voet dubbel geland. Onze fysio-in-spé Brenda heeft het snel bekeken: dat zijn de enkelbandjes en dus geen Ostsee-Pokal voor deze miep! De training wordt afgerond en we gaan lekker eten bij Marion’s Grillstube. Elk jaar weer een feest, vooral die heerlijke salade met dressing (die Regina persé zonder dressing wil en vervolgens met geen vork aanraakt). Helaas is dit de laatste keer bij Marion, ze gaat binnenkort met pensioen. Volgend jaar zijn we dus gedwongen Ostsee-noedels te eten, tenzij we een leuke nieuwe tent vinden. Marion blijft wel helpen bij de Ostsee-Pokal, dus dat biedt hoop voor de noedelavond, die wij jaarlijks zo angstvallig mijden.

Morgen hopelijk een leuke dag voor de boeg. Helaas zonder Majella, maar wel met een extra 40-plusser in ons midden (de moeder van Kelly) en René en Roby komen langs (wat wil een coach nog meer!).