Oldies Cup 2008 - over konijnen en triootjes

Dag lieve Oldies-fanclub,

Na lekker uitgeslapen te hebben en de eerste wasjes te hebben gedraaid, wordt het hoog tijd om jullie alles te vertellen over hét evenement van dit weekend. En wie heeft er niet naar toe geleefd? Niet in de laatste plaats de Oldies zelf, maar toch zeker ook wel alle springers waarvan er een ouder de sprong ging wagen. En wat te denken van alle fans! Na een half jaar van geconcentreerd trainen was het gisteren dan zover: Oldies Cup 2008. In de afgelopen week is er nog hard getraind om de puntjes op de i te zetten. Nog een extra training hier en een oefeningsaanpassing daar, allemaal om toch vooral maar met een goed gevoel naar dat spannende toernooi in Den Bosch af te kunnen reizen. Lees hier het relaas van 5 Oldies-aan-de-top. Gezien het feit dat er nog geen uitslagen op de Oldies-site staan, vergeven jullie me vast wel de volgordefoutjes die ik ongetwijfeld ga maken.

27 september 2008. Om even na zevenen vertrekken Aleida (met dochter Melissa), Nicole, Hennie en ik naar Leusden om daar Karin op te pikken. Als echte supporters zijn Anne en dochter Majella ook vroeg opgestaan om ons van begin tot eind te kunnen aanmoedigen. We zouden eens ‘cold feet’ kunnen krijgen bij de eerste blik op alle concurrentie en in ganzenpas terugvluchten met de eerste auto voor de ingang.
Na een korte omleiding via Gorinchem (sommigen van ons hopen dat de supporters hier verdwalen), komen we om half negen aan bij de mooie nieuwe Maaspoorthal in Den Bosch. Keurig op tijd, want het inspringen begint om 9.00 uur. De wedstrijd vindt plaats in de kleine hal, geen tribune en maar weinig banken. Heel even zien we weer een kans: als we de supporters nou eens afbellen? ‘Er is hier écht geen ruimte voor jullie’ (en het scheelt ons weer wat stress)! Hmmm…+toch maar niet. Bij binnenkomst zien we dat een deel van de hal is omgetoverd tot slaapruimte. Overal om ons heen gerimpelde mannen en vrouwen in nachtkleding, handdoek of ondergoed, de oogkleur nog niet te onderscheiden. Het is duidelijk, wij zijn de meest wakkere van alle springers. Zou dat straks een nadeel of voordeel zijn? Achteraf blijkt dat de groep die al op vrijdag is aangekomen, maar weinig nachtrust heeft gehad. Twee schaamteloze Duitsers (een echtpaar), waren van mening dat ze de concurrentie het beste kunnen uitschakelen door ze de halve nacht met een live natuurprogramma te vermaken. Oh, wat zijn we blij dat wij zalig in ons eigen bedje lagen.

Ronald, half-spartaan-half-hooglander (nee, geen schotse) en onze Belgische vrienden, ook zo verstandig om niet in de hal te slapen, arriveren ook op tijd en na een hartelijk begroeting is het om kwart voor negen tijd om met de warming-up te beginnen. Nicole, Aleida en Hennie gaan binnen rennen, maar gezien het stralende weer, besluiten Karin en ik om lekker een groot rondje parkeerplaats te rennen. Daarna rustig wat buik- en rugspieren opwarmen, wat rekoefeningen en hup de trampoline op. De slaapkoppen nemen hun tijd om aan te kleden en op te warmen, dus wij komen lekker vaak aan de beurt. Elke trampoline wordt even uitgeprobeerd, want alleen op de lekkerste trampoline kunnen we onze beste prestatie neerzetten. Om half elf is het inspringen afgerond en moeten we opstellen in de grote hal. Na een kort welkomstwoord wordt de wedstrijd geopend en gelijktijdig blijkbaar ook de kraan met de zenuwen. De supportergroep arriveert net op tijd en klappen gelijk een enorm spandoek uit. Het is duidelijk dat ze een rotsvast vertrouwen hebben in ons allemaal. In ronde 2 mag Nicole (in de categorie ‘Ben-niet-meer-de-jongste’) het spits afbijten van onze groep. Ze springt een fraaie verplichte oefening en krijgt hoge cijfers. Even knuffelen met dochter Romee…eh Romee? Waar is Romee? In dezelfde groep moet ook Aleida springen. Aleida, die een ervaren trampolinespringster is, doet het uitstekend en krijg allemaal achten voor haar prachtige oefening. De groep moet direct daarna de keuze-oefening springen en dus mag Nicole weer. Geen vuiltje aan de lucht en een mooie oefening is het resultaat. De opluchting is op haar gezicht te lezen. Romee..zag je hem!? Eh…Romee?? Aleida is weer aan de beurt. Aan het eind van haar oefening staat ze niet lekker en ze bedenkt een andere sprong. Een prima oplossing en ze krijgt weer achten. Dat moet een goed tussentotaal opleveren. In de derde groep is het de beurt aan Hennie (dezelfde categorie als Nicole en Aleida), Karin en mij (in de categorie ‘Nog-net-niet-antiek’). Karin moet als eerste en laat een prima verplichte oefening zien. Het lijkt of Hennie en ik wel eens gelijktijdig aan de beurt zouden kunnen zijn, dus ik moet opletten. Hennie, zenuwachtig over haar laatste sprong, springt de oefening prima uit en krijgt zelfs zevens. Opluchting, grote euforie en dus…wie let nog op Alice? Ik snel mij (in m’n eentje) naar de andere kant en mag gelijk op de trampoline. De wedstrijdleider wil het startteken geven, maar vraagt dan waar mijn vangers zijn. Eh…ladies..? Ik draai me om en zie Aleida van de bank opspringen: Alice is aan de beurt! Vier gillende dames (het publiek ligt in een deuk) racen naar de trampoline en dan mag ook ik springen. Een TIEN, ik heb een TIEN!! Het is niet te geloven, maar m’n oefening ging geweldig. Door naar de volgende ronde. Karin is weer aan de beurt voor haar keuze. De dag ervoor heeft ze voor het eerst salto in haar oefening gesprongen. Zou het nu ook lukken? Ze springt een rustige oefening en zet haar salto in, ze landt...en valt daarna. Een kleine fout, maar een geweldige overwinning!!!! Dan de keuze-oefening van Hennie. Het begin is goed, maar dan verliest ze haar evenwicht in de hele draai en ze schiet naar de rand. Gelukkig wordt ze goed opgevangen, maar het levert wel wat aftrek op. Iets meer tijd nu voordat ik mag. Gisteren in bed heb ik m’n keuze nog omgegooid, want door een rugblessure van 2 weken geleden kan ik niet meer goed achterover springen. Bij het inspringen van vanochtend belandde ik nog een keer bij Hennie in de armen (dank voor het schuiven!), dus hoe zou het nu gaan? Ik begin met een fliffis (dubbele salto v.o. met een halve draai). In een vlaag van verstandsverbijstering heb ik ooit geroepen: als ik 40 ben, dan spring ik hem nog. Dus ik moet er aan geloven nu. Ik strek een beetje laat, maar ik kan goed doorspringen, rustig door naar het eind en remmen maar. Prima cijfers gelukkig; waar maakte ik me druk om!

We hebben een uur pauze, tijd voor frisse lucht, een hapje eten, en een heerlijke rugmassage van Majella. Zonder medeweten van mijn pupillen heb ik ons allemaal opgegeven voor het trichroonspringen, een extra onderdeel bedacht door de organisatie. Met 3 trampolines tegenover elkaar moet je alledrie 1 x dezelfde oefening springen. Alle trio’s zijn via loting samengesteld, dus het ideale recept voor hilarische toestanden. In de pauze voor de finale, gaat vast iedereen op zoek naar zijn/haar partners om de oefening af te stemmen. Hennie is zeer helder tegen haar partners: ‘sorry, maar ik doe geen rugsprong!’. Aleida moet ik even helpen met het zoeken van haar partners. Het zit haar niet mee, een Duitse vrouw met een heupafwijking: ‘meine Ubung: Sitz, halb bis bauch’. ‘Ha’, vindt Aleida, ‘maar dan kan je dus ook halve draai buik, dus…!’ Nicole zit met haar partners rustig te overleggen. En Karin, die haar partners allang heeft gevonden, staat ter ontspanning even een peuk te roken. De pauze is sneller voorbij dan ik denk en ineens is het tijd voor de finaleronde. Nicole is als eerste en springt haar keuze-oefening weer prima uit. Wow, de hele wedstrijd uitgesprongen en een prima 10e plek als eindpositie. Dat vraagt om een knuffel! Waar is… eh…ik wil mijn Romee!!!!! Gelukkig maakt de jell van de spandoekdragers veel goed. Aleida is aan de beurt en kan deze keer haar oefening wel volgens het papiertje uitspringen. Prachtige cijfers en een schitterende 8ste plek in het eindklassement zijn het resultaat. Melissa is beretrots op haar mama. Karin mag weer springen. Haar oefening loopt wat wiebelig en ze besluit geen salto te springen, maar dan blijkt dat ze 1 sprong te veel heeft gemaakt. Dat levert wat extra aftrek op. Enigszins gedesillusioneerd stapt ze van de trampoline af. Hennie is aan de beurt. We waarschuwen alvast de gastvangers over haar onvoorspelbare bokkesprongen, maar dat blijkt overbodig. Ze husselt wat sprongen door elkaar, raakt in de war… en komt wonder boven wonder toch op 10 sprongen uit. Als laatste ben ik weer aan de beurt. De wedstrijdleider geeft nogmaals aan dat mijn vangers goed gedrild zijn. Klopt, die durven niet meer te laat te komen bij hun juf! De oefening loopt beter dan de vorige en de cijfers zijn wederom asociaal hoog. Het gebrul van de selectiespringers is oorverdovend als altijd.

Na het wachten op de laatste categorie (‘Antiek’), wordt de zaal omgebouwd voor trichroon. De trio’s zoeken elkaar nu op voor het laatste overleg, voordat ze 1 keer samen mogen inspringen. Mijn overleg met de ervaren Duitse Pingo (we kennen elkaar al jaaarren) en de 28-jarige winnares van de categorie ‘Weliswaar-Oldie-maar-lekker-nog-de-jongste’ is snel gepiept. Bij de anderen wordt nog in het steenkolenduits onderhandeld over de sprongvolgorde van de oefening. Maar Karin…die is nergens te bekennen. Zou ze nog verdrietig zijn over haar laatste keuzeoefening? Achteraf blijkt dat ze haar partners heeft ontvoerd naar de andere hal. ‘Jullie gaan nu met mij oefenen en anders doe ik niet mee!!’ Onder strakke begeleiding van zoon Milo, lukt het haar steeds beter te tellen tot drie, dus dat gaat goed komen.
Iedereen mag 1 keer inspringen, heel verwarrend als eentje van een trio vooraan staat en de andere 2 achteraan. Maar gelukkig zijn we allemaal heel volwassen en het Wij Oldies-gevoel leidt alles toch in goede banen. De wedstrijd begint. Nicole mag als eerst en springt met haar partners een prima oefening. Zou Romee hem gezien hebben? Dan is Karin aan de beurt. Het oefenen heeft z’n vruchten afgeworpen. Een prima score en een geweldige 7e plaats in het eindklassement. Aleida is aan de beurt. Het Duitse vrouwtje, die zo haar voorwaarden neerlegde, gaat zelf de fout in. De rook komt nog net niet uit de oren van Aleida. Dan is het mijn beurt. De tactiek: Pingo telt en dan let iedereen op mijn hoogte. Het werkt en de score is er dan ook naar! Als laatste Hennie. Ze heeft zich mentaal enorm voorbereid, geconcentreerd stapt ze op de trampoline. Voor de zekerheid toch maar vangers in alle hoeken (je weet maar nooit). De oefening gaat prima, maar halverwege draaien de springers van elkaar weg. Hennie draait zich weer om en ziet iets wat ze niet begrijpt: ik doe iets anders! Einde oefening weliswaar, maar het was een geweldige ervaring!
Tijd voor de prijsuitreiking. Er is een enorm hoog podium geplaatst. Zelfs springers zouden hier hoogtevrees van kunnen krijgen en daarbij…hoe gaan de officials de medailles om je nek werpen?! Na een strakke opmars, dit doen wij echt beter dan de kinderen, staat iedereen klaar. Uiteindelijk moet ook ik op het hoogste schavot. Het is dat ik geoefend heb in FunForest, maar anders zou ik wankelend naar beneden donderen. Op mijn knieën neem ik de medaille in ontvangst. Ronald, onze half-spartaan-half-hooglander, heeft met overtuiging het zilver in de wacht weten te slepen. Een keurige prestatie. Geheel onverwacht heeft ook een van de Belgische debutanten het goud in haar categorie gewonnen en Mark, de papa van Raissa, mag vol trots het brons in ontvangst nemen. Als waardering krijgt hij van de eigen en Sparta-springers nog een eervolle poepkonijnbehandeling. Bij het trichroon worden nog bekers uitgedeeld en nu blijkt dat Pingo, Katharina en ik ook daar de hoogste score hadden. Arm in arm dus op het podium. Het klinkt misschien raar, maar het is een vreemd gevoel, weer op een podium staan, na bijna 20 jaar. En het ging zo gemakkelijk. Vroeger stond ik stijf van de zenuwen en moest alles kloppen, nu zoveel jaren later (vooraf nog wel wat gestresst) sta ik 3 tellen voor m’n oefening te lachen om mijn missende vangers en voelt het gewoon goed als ik begin. Ik heb gewoon verkeerd gepiekt, laat ik het daar maar op houden. Zou er nog een Olympische Spelen inzitten? Volgens de kantinebaas, tevens bondscoach van het onderwaterpingpongen, maak ik nog een prima kans en mag ik maandag in het team beginnen.

Eindelijk mogen de zweterige gympakjes uit om lekker te douchen. Zullen we ingaan op de uitnodiging van Ronald om mee te doen aan het traditionele mixted-champagne-douchen…..naah, wij getrouwde Nederlandse dames houden het behoorlijk. Al vragen we ons wel af waar die traditie toch vandaan komt. Vast van die Duitse p..pkonijnen. Na een heerlijk buffet, waarbij er flink gelachen wordt om alle gebeurtenissen van het weekend, is het tijd voor ons om te gaan. Lekker thuis in het eigen comfortabele bed slapen. Alhoewel…het plan van de Hoogezandse dames om een emmer water in te zetten bij het starten van de eerstvolgende nachtelijk natuurfilm, klinkt wel aantrekkelijk om mee te maken…maar niet aantrekkelijk genoeg.

Ik hoop dat de dames genoten hebben van hun internationale debuut. Ik ben supertrots op jullie! Wat zijn jullie ver gekomen in een half jaar tijd. In totaal zullen het maar zo’n 20 uurtjes training zijn geweest, dus van mijn kant: PETJE AF!!
Ook nog even een big-thank-you aan alle supporters, het was super om te zien dat de helft van het publiek gewoon uit Ermelo kwam. Zonder jullie was het niet half zo leuk geweest! En die yell en dat spandoek….helemaal geweldig!!! Hij stond gisteravond voor mijn deur toen ik thuis kwam (grapje van René). Tot slot nog even een speciaal bedankje aan Jaco en onze sponsor Robert Reijnders, dank voor de mooie gesponsorde fleecejacks. Ze zaten heerlijk en we stonden er prachtig en professioneel op met z’n 5-en!

Volgend jaar maar weer naar de Oldies?? Lekker in een hotel, zonder overlast van konijnen. Beloofd!!

xxx Alice